«Тэлевяршыня»: ніякіх сюрпрызаў. Але Ярмошына загаварыла пра боязь выйсці на вуліцу 26

Уручэнне галоўнай тэлевізійнай прэміі ператварылася ў дзве з паловай гадзіны пафасу.

У натоўпе ля ўвахода ў Палац Рэспублікі гучыць фраза:

— А навошта кветкі, Дарафеева ж не будзе?

Што не будзе, гэта зразумела. Зразумела нават, хто ў выніку пераможа. Зал Палаца пусты на траціну, і праз гучную сувязь гледачоў заклікаюць спусціцца ў партэр — відаць, карцінка не ўдалася. Сцэна аформлена пад нешта сярэдняе паміж эстрадным фестывалем 80-х і творчасцю авангардных мастакоў-кубістаў. Што характэрна, большасць беларускіх шоу афармляецца менавіта так. На пульце гукарэжысёра заўважаю паперку з раскладам мерапрыемства. У пачатку пазначана: «Падчас выступу балету D.O.Z.K.I. на экране «Магія тэлебачання». На паверку магія апынулася інсталяцыяй з памех, якія можна ўбачыць на экране, калі не працуе антэна. Шоу пачалося.

Першае, што трошкі ўзрушыла залу — з’яўленне ў якасці госці Лідзіі Ярмошынай, якая мусіла раскрыць канверт і назваць пераможцу (ёй не прывыкаць) у намінацыі «найлепшая інфармацыйная праграма». У прыватнасці, характарызуючы дзейнасць вышэйазначаных СМІ,

Ярмошына сказала:

— Менавіта ад інфармацыйных праграм залежыць, альбо ты хочаш жыць у гэтай краіне, альбо баішся схадзіць у булачную.

У выніку перамаглі «Нашы новості» АНТ — паглядзеўшы іх, ісці ў булачную можна смела. Як не зашкодзіць і прагляд іншых праграм-фіналістаў. Напрыклад, грамадска-палітычнай праграмы «Карціна свету», якую, са словаў іншага спецгосця, Паўла Якубовіча «глядзець карысна для здароўя і пашырае кругагляд», як і іншыя беларускія аналітычныя праграмы.

Далей цырымонія ішла досыць аднабока: намінацыя, пасля спецыяльны госць, намінанты і ў канцы — пераможца. Агульнае ўражанне:

найбольшыя шанцы перамагчы на «Тэлевяршыні» маюць глабальныя праекты — такія, як серыя фільмаў «Гарады-героі» ці дзіцячае «Еўрабачанне».

А вось беларускасці фіналістам бракуе крытычна:

толькі спартыўны каментатар Павел Баранаў (які атрымаў прэмію за каментаванне Кубку УЕФА) звяртаўся да гледачоў па-беларуску. Ён жа падкалоў спецыяльнага госця Мікалая Чаргінца,

які пры ўручэнні прэміі найлепшаму вядучаму грамадска-палітычнай праграмы сказаў што нічога цяжкага ў, напрыклад, спартыўным каментатарстве няма. «Што там, казаць «гол» ці «удар пад штангу». Баранаў, які перамог у наступнай па ліку намінацыі, прапанаваў Чаргінцу прыйсці каментаваць матч чэмпіянату Англіі, а заадно растлумачыць што такое «удар пад штангу», бо сам Баранаў, сталы каментатар, чуе пра такі тэрмін упершыню. Больш ад фіналістаў беларускай мовы мы не чулі.

У выніку уручэнне прэміі доўжылася дзве гадзіны, а прамовы пераможцаў і спецыяльных гасцей з кожнай хвілінай усё больш нагадвалі адна адну. Перарывалася павольная плынь прэміі толькі аднойчы — Настасся Віннікава, «за якую мы ўсёй краінай перажывалі», прапяяла I Love Belarus.

На гран-пры «Тэлевяршыні» было два кандыдаты: «Дзіцячае Еўрабачанне — 2011» і грамадская-культурніцкая акцыя «Беларусь — гэта мы!». Апошняя была прадстаўленая толькі ў гэтай намінацыі. І што таксама не здзівіла нікога — як і ў мінулым годзе, атрымалі прыз абедзве перадачы.

Што яшчэ раз даказала, што ні «Залатая літара», ні «Тэлевяршыня», ні іншыя падобныя мерапрыемствы ўжо не могуць нас здзівіць. Не адважваюцца.

Алесь Сабаленка

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ