У каментарах да артыкула «Перавод ксяндза Лашука выклікаў незадаволенасць парафіян» з’явіўся вялікі допіс. Яго стылістыка паказвае, што пісала яго духоўная асоба, знаёмая з сітуацыяй знутры. Лічым патрэбным апублікаваць яго асобным матэрыялам.
Колькі непатрэбных эмоцый, колькі фантазій і неабгрунтаваных зласлівых абвінавачванняў у каментарах!
Вось ананім піша пра нейкую, на яго думку, «заганную практыку», прыкрываючыся пры гэтым не больш, не менш як святым Янам Боска, хоць для гэтага святога, як і для кожнага каталіцкага святара, «размовы пра паслухмянасьць» — зусім не «фармальнасьць», як ён безапеляцыйна сцвярджае, а правіла жыцця.
Ананім мае права не мець і не прызнаваць ніякіх аўтарытэтаў і касцёльнага кіраўніцтва, а святар такога права не мае ў сілу аднойчы дадзенага ім абяцання, і ў гэтым — істотная розніца паміж святаром і ананімным флударам.
А вось тут чыстая фантазія Аляксандра («Напэўна, надавілі, а каталіцкія іерархі чарговы раз паказалі сваю бяззубасць»), спараджае ягоную ж істэрычную рэакцыю («Госпадзе, калі ўжо нехта цвёрда стане ў духовай адказнасці за Беларусь»), ды яшчэ «падмацаваную» блюзнерчым зваротам да Таго, хто ёсць Праўдай, і ў Кім няма ніякай няпраўды. Прабачце, шаноўны, але прыдумананае дапушчэнне, якое становіцца аргументам, гэта ўжо хлусня, а значыць — справа д’ябальская. Не падманвайце самога сябе і глядзіце на рэчы так, як яны ёсць, без лішніх фантазій і дапушчэнняў, каб не паддацца спакушэнням ворага Вашага і майго збаўлення, набытага такім дарагім коштам Хрыстовай Крыві.
Тою ж сцежкаю ідзе і wit: «Здаецца, касцёл узяў прыклад з дзяржавы не улічваць думку людзей». Але заўважце, даражэнькі, што
Касцёл ніколі не з’яўляўся, не з’яўляецца і не пазіцыянуе сябе як дэмакратычную структуру. У Касцёле існуе іерархія, якая ідзе не за думкаю людзей, якія могуць памыляцца, а за меркаваннем духоўнага дабра для душаў, што з’яўляецца найвышэйшам законам Касцёла і сэнсам усяго кананічнага права.
Той, хто
Шаноўная «я», не сумняюся, што Вы — добрая і шчырая парафіянка, добрая хрысціянка. Але не спыняйцеся ў сваім духоўным узрастанні, імкніцеся да дасканаласці. Пагадзіцеся, што
калі перавод нейкага святара разбурае нейкую парафію, гэта значыць, што святар быў кепскім і нягодным, што ён будаваў супольнасць не на адзіным трывалым падмурку — Хрысце, а на сваёй уласнай асобе.Мы, хрысціяне, пакліканыя ўзрастаць у Хрысце, таму павінны вучыцца ў Яго і ніколі не ставіць часовыя, нават добрыя і ўзнёслыя, але знікомыя каштоўнасці вышэй за каштоўнасці вечныя і непрамінальныя. Мы не можам будаваць святыню сваёй веры на пяску ўласных чалавечых поглядаў і меркаванняў, а толькі на непарушнай скале — Хрысце ціхім і пакорным.
Калі ж кагосьці трымае ў Касцёле толькі пэўны святар, няхай сабе нават цікавы і нетрывіяльны, а не Хрыстос, значыць яго нішто не трымае, і такі чалавек, хоць фармальна і знаходзіцца на лазе Касцёла, але з’яўляецца сухой бясплоднай галінай, бо сам сябе адсякае ад адзінай крыніцы жывой вады і п’е з каламутнай калюжыны самалюбства і самалюбавання.
Мне здаецца, што парафію, як кожную супольнасць, разбураюць перадусім падзелы, а не перавод святароў. Згадайце Евангелле:
дом, які падзеліцца сам у сабе, разбурыцца. Пастарайцеся пераадолець эмоцыі і пазбегнуць падзелаў, каб не разбурыць тое, што маем,прычым маем не па сваіх заслугах, а з Божае ласкі. Будзьма ж адказнымі за нашыя супольнасці.
