Валер Булгакаў, рэдактар часопісу «ARCHE»:
Думаю, так. Тэлевізійная аўдыторыя, якой была адрасаваная прамова, — зусім унікальная. Гэта не інтэрнэтчыкі і не чытачы апазыцыйнай прэсы. Каб зацікавіць яе, трэба выглядаць не звычайна.
Пётра Рудкоўскі, філёзаф, манах-дамініканец:
Наколькі «правільным» было такое рашэньне, ёсьць і застанецца пытаньнем адкрытым, бо ў гэтым выпадку само паняцьце «правільнасьці» неакрэсьленае. «Правільным» можна назваць жаданьне Мілінкевіча інтэграваць грамадзтва, яго беларускамоўную і расейскамоўную частку. «Правільнай» трэба лічыць устаноўку на нерэвалюцыйнае, негвалтоўнае вяртаньне нацыянальных каштоўнасьцяў. «Правільнай» таксама трэба лічыць павагу да фактаў, якой кіруецца Мілінкевіч. Гэтыя тры суб’ектыўныя «правільнасьці» і абумовілі мову выступу. Для чалавека, адной з галоўных амбіцыяў якога ёсьць лагодзіць падзелы ў грамадзтве, такая тактыка апраўданая. Я перакананы, што Мілінкевіч, стаўшы прэзыдэнтам ці застаўшыся ў апазыцыі, застанецца верным сваім адраджэнскім перакананьням і будзе далікатна стымуляваць працэс беларусізацыі, унікаючы памылак радыкалаў пачатку 90-х гадоў.
Ірына Бугрова, палітоляг, каардынатарка праграмаў у Менскім міжнародным адукацыйным цэнтры:
Ён у гэтым сэнсе быў вельмі карэктны і дакладны. Калі б Мілінкевіч выступаў як просты грамадзянін, ён мог бы выбіраць мову, якой карыстаецца кожны дзень. Але як кандыдат у прэзыдэнты ён павінен быў будаваць свой выступ іначай.
Вольга Ахрук, настаўніца з Горадні:
Не, я за тое, каб ён выступаў толькі па-беларуску.
Аляксей Крукоўскі, выкладчык Беларускага ліцэю:
Думаю, што гэта не пашкодзіла яго іміджу, і мне спадабалася. Хоць пра яго практычна нічога не гавораць у прэсе, усё ж імідж «бээнэфаўца» за ім цягнецца. І выступ па-расейску — гэта апераджальны ўдар.
Фёдар Квасавец (Талачын), 78 гадоў:
Добра зрабіў. А як іначай? Пераламіць сытуацыю сёньня ня проста. Гаварыў ён па-расейску, а на пытаньні адказваў і па-расейску, і па-беларуску. З часам усё пераменім!
