Лад, 12.35
Дунечка (Дунечка)
Беларусь – Расея, 2003, каляровы, 100 хв.
Рэжысэр: Аляксандар Яфрэмаў
Ролі выконваюць: Маша Возба, Уладзімер Жарабцоў, Зінаіда Шарко, Валерыя Арланава, Анатоль Кот, Андрэй Курэйчык, Міхаіл Яфрэмаў, Эвеліна Сакура
Жанр: Сямейная мэлядрама
Адзнака: 3,5 (з 10)
Гераіня фільму, дзесяцігадовая дзяўчынка, іграе ў тэатры, адчувае першае каханьне і з дапамогай бабулі (Зінаіда Шарко), расейскай інтэлігенткі, разьбіраецца ў трагічна-сьмешных супярэчнасьцях жыцьця.
У параўнаньні зь бесканфліктным і «бяздомным» «Павадыром», «Дунечка» адрозьніваецца ў лепшы бок —рэтра-атмасфэрай 20-гадовай даўніны. Хаця збольшага гэтая атмасфэра саладжавая і зрэдку крытычная. На экране — пазнавальныя інтэр’еры Купалаўскага тэатру. Але на сцэне гучыць... расейская мова.
Пераходы ад сьлёз да сьмеху і ад сьмеху да сьлёз пазначаныя, але ў канфліктах прытулілася недагаворанасьць, акторская няпраўда, непераканаўчая суцяшальнасьць.
Надзвычайным майстэрствам вылучаецца гукавая партытура: шэпты ў тэатральнай залі, шум мора, залітыя каляровым сьвятлом кадры... Аднак за насычанымі фарбамі і тонкімі шэптамі схаваная далікатная, але невынішчальная рэжысэрская штучнасьць. Гэта не рэвалюцыйныя ўцёкі ў мастацтва – а санкцыянаваны зьверху спакой. У залагоджваньні месца паходжаньня старанна й карэктна забытае, а сапраўдныя канфлікты акуратна імітуюцца адценьнямі. “Дунечка” ніколі не прытуліцца да неба.
Чульлівая, але неглыбокае карціна лісьлівіцца да гледача. Аднак штучнае кіно, пазбаўленае зямлі і неба, так і застанецца дыстыляванай вадой, расфарбаванай пад каляровыя сны.
БТ, 22.10
Імпэрыя ваўкоў (L’Empire des loups)
Францыя, 2005, каляровы, 128 хв.
Рэжысэр: Крыс Наон
Ролі выконваюць: Жан Рэно, Жасьлен Кіўрэн, Арлі Ховэр, Лаўра Марантэ
 |
Жанр: Маньячна-палітычны трымценьнік паводле раману Жана-Крыстафа Гранжэ
Адзнака: 5 (з 10)
Жан Крыстоф Гранжэ, аўтар «Барвовых рэк» і «Палёту буслоў», прапанаваў новы пакет францускіх страхаў. «Імпэрыя ваўкоў», пастаўленая паводле яго раману, раскажа пра правалы ў памяці, інтрыгі спэцслужбаў, забойствы і турэцкую нацыяналістычную арганізацыю «Шэрыя ваўкі».
Камісар Поль (Жасьлен Кіўрын) расьсьледуе сэрыйныя забойствы нелегальных імігрантак у турэцкім квартале Парыжу. Па дапамогу малады камісар зьвяртаецца да паліцэйскага-вэтэрана (Жан Рэно), у якога надзвычай кепская рэпутацыя і бандыцкія мэтады.
Аўтары карціны паспрабавалі запіхнуць у фільм усе магчымыя страхі, але так і ня вырашылі, чаго яны баяцца найболей. Кожная лінія патрабуе свайго стылю: тайны агент «успамінае ўсё», з помстаю — калі ласка; ахвяры маньяка — як у найлепшых трупярнях Парыжу; благі паліцэйскі — нож, пальчыкі, адрэзаў.
Рэжысэр Крыс Наон і апэратар Мішэль Абрамовіч затапілі сюжэтную кашу адвечнымі змрочна-шэрымі залевамі, пахавалі ў сьлізкіх падземных калідорах, схавалі ў стэрыльных лябараторыях. Але карціна не набыла ад гэтага паўнавартаснай стылёвай цэласнасьці.
Жан Рэно — як стомлены абскубаны арол, у каляровай кашулі, — разыгрывае звыклую маску годнага садыста-нягодніка (і таленавітага паліцэйскага), каб потым ператварыцца ў ганарова-ўзорнага ваяку, вартага вокладак прапагандысцкіх часопісаў.
Францыя баіцца. Іміграцыя й тэрор выклікаюць страх. Але адпаведнай, завершанай формы для гэтых страхаў ня знойдзена.
