Ты сумленне заклаў, падмануў ваяўнічае сэрца.
Толькі выгада — сэнс. Толькі сіла і хітрасць — закон.
Паспяховасць мінае, раз’юшаны лёс — застаецца.
І ніхто не заплача, калі паляціш пад адхон…
Ты разбэсціў душу. Паскаралі працэс падхалімы.
Ты ў чужое жытло вельмі часта прыходзіў бядой.
У цябе не было ні сяброў, ні ікон, ні Радзімы —
Толькі вера ў пасаду і лютыя псы пад рукой…
Хутка фініш, а там ганьба шыю зацягне пятлёю.
І на поўныя грудзі ужо не ўздыхнеш, як раней.
А знаёмыя д’яблы, якія не любяць спакою,
Давядуць да канца. На вачах у сапраўдных людзей…
0
0
0
0
0
0
