Фота Джэфа Баніфацыно
Фатограф з Парыжу Джэф Баніфацыно прыехаў у Беларусь, каб зрабіць сэрыю рэпартажаў. Што такое Беларусь для заходніх фатографаў? Гэта Чарнобыль, паліцэйшчына і савецкая панурасьць. Часам сіроты, часам калгасная Афрыка. Нешта лукашоіднае або шакуючае, каб ілюстраваць стэрэатыпы або выбіць сьлёзы. Такая Беларусь трапляе на экраны сусьветных радараў.
Джэф вырашыў паказаць іншую Беларусь — сьветлых людзей, поўных жыцьцёвай сілы. Для сваіх рэпартажаў ён выбраў дзьве тэмы: па-першае, беларускія інтэлектуалы і артысты, а па-другое, стыль жыцьця беларусак.
Пісьменьнік Адам Глёбус з дачкой, рэжысэр Андрэй Кудзіненка ля бігборда «60 год Перамогі», выдаўцы часопісу «Студэнцкая думка», графік Міхал Анемпадыстаў, рок-гурт «N.R.M.» і маленькі сын Піта Паўлава, акторкі Купалаўскага, Рыгор Барадулін за працай — вось што складае аснову першага сюжэту.
Джэф не прызнае лічбавых камэраў. Джэф — брэтонец і носіць на куртцы сьцяжок свайго кельцкага народу. Джэфу 28 гадоў. У Рэдакцыю «НН» ён прыйшоў таксама, каб фатаграфаваць для рэпартажу. Гэта другі ягоны прыезд у Беларусь — першыя здымкі ён зрабіў улетку.
…Зьміцер Вайцюшкевіч — цяжкі арэшак для фатографаў. У яго не зусім правільны твар, доўгія рукі і партыкулярная жэстыкуляцыя. Удала зьняць яго на канцэрце немагчыма. Вайцюшкевіч-артыст — гэта набор дэталяў, якія рассыпаюцца пры фатаграфаваньні. Я чуў пра гэта ад незраўнанага Анатоля Клешчука.
Не лягчэй злавіць ягоны вобраз і ў студыі. Пры сваёй эстраднасьці, Вайцюшкевіч — закрыты чалавек, рэч у сабе. Зьняць яго цяжка, як радыёхвалю. Каб злавіць вобраз сьпевака, Джэф паехаў за ім на ягоную бацькаўшчыну, у Бярозаўку. Кадар, які задаволіў, быў зроблены ў роднай хаце Зьмітра — у пакоі, у якім ён вырас.
Рэпартаж пра беларускіх інтэлектуалаў і артыстаў мае выйсьці ў дадатку да «Монд», а пра жанчын Беларусі — у «Эль» перад 19 сакавіка.
