«Вочкі» ў чужыя лёсы

26 і 27 чэрвеня ўпершыню ў Гродне ладзіўся шырокі паказ дакументальнага хрысціянскага кіно.

Завабіць гледача на такі жанр даволі цяжка. Аднак зала кінатэатра «Чырвоная зорка» падчас двух дзён паказу стужак-лаўрэатаў Фестывалю хрысціянскіх фільмаў і тэлепраграм Magnificat была запоўнена цалкам.

Каля касы стаялі людзі і пыталі «лішні білецік»: квіткоў на ўсіх ахвотных гледачоў не хапіла.

Перад самым паказам да гледачоў звярнуўся рэжысёр «Беларусьфільма» Юрый Гарулёў, старшыня Міжнароднага каталіцкага фестывалю хрысціянскіх фільмаў і тэлепраграм:

— Скажу шчыра, што як рэжысёр дакументальнага кіно я не вельмі часта бачу такія запоўненыя залы. Таму застаецца толькі парадавацца, што ў Гродне вось так цікавяцца дакументальным кіно.

Фестываль праводзяць і ствараюць каталікі, аднак абсалютна на аднолькавых умовах на ім прысутнічаюць стужкі рэжысёраў і праваслаўнай канфесіі, і пратэстантаў.

Фестываль Magnificat з’яўляецца даволі ўнікальнай з’явай. Такіх міжнародных культурных падзей, якія збіраюць стужкі на духоўныя тэмы, паказваюць, як чалавек прыходзіць да веры, у свеце не так і шмат. Шмат гледачоў, якія чытаюць пра кінафестываль, хочуць таксама ўбачыць гэтыя карціны, аднак не маюць магчымасці трапіць на фестывальныя прагляды ў Глыбокае. Таму існуе такое мерапрыемства, як «Рэха фестывалю».

Гродзенскі двухдзённы паказ ладзіўся дзякуючы прадстаўнікам аргкамітэта фестывалю Magnificat: Ганне Віткоўскай, Аляксандру і Юрыю Лавышам, Андрэю Міскевічу.

З-за штодзённых клопатаў мы рэдка звяртаем увагу на жыццё вакол нас. Тысячы людзей са сваімі лёсамі абмінаюць нас, а мы збольшага ведаем, што набылі, куды паехалі ці якія праблемы на працы ў нашых сяброў і суседзяў. І штодзённы быт зацяняе нам яркія фарбы жыцця, якое сапраўды цікавае і каляровае.

Дакументальныя фільмы могуць зрабіцца «вочкамі» ў суседнія, а можа, і далёкія чалавечыя лёсы і гісторыі. Пасля прагляду трошкі больш ведаеш, чым жывуць людзі за белым мурам гродзенскай турмы і навошта туды ходзіць кс. Казімір Жыліс.

Стужка «Дзяўчаты, дзяўчаты» пра выхаванак Свята-Нікольскага манастыра на тэрыторыі Украіны.

Маленькія дзяўчынкі трапляюць у прытулак пры манастыры найчасцей з праблемных сем’яў, за свой кароценькі век яны ўжо паспелі пабачыць гора. Імі ў манастыры апекуюцца манахіні, спрабуючы ахінуць іх хрысціянскай любоўю і клопатам.

І што цікава: рэжысёр спытаў дзяўчат, кім яны мараць стаць. Большасць дзяўчынак рознага ўзросту выказалася за тое, каб у прафесіі абавязкова служыць людзям. Атрымаўшы любоў, дзіця, а пасля дарослы чалавек гатовы дарыць яе іншым.

Адваротнае можна было ўбачыць у фільме «Хлопец маёй сяброўкі». Малады святар, былы скінхэд, нефармал, на прыміцыйнай св. Імшы якога замест аргана граў рокавы гурт, працуе з моладдзю.

Малады чалавек сам перажываў падобныя праблемы, на могілках роднага мястэчка знаходзяцца некаторыя сябры юнацтва, якія памерлі ад наркотыкаў. І ён распавядае пра маладых праблемных хлапцоў, якія калісьці ў дзяцінстве недаатрымалі бацькоўскай і чалавечай любові, і таму зараз за ўвагу да сябе змагаюцца ўсімі спосабамі. Гэтая пустата, незапоўненая любоўю, штурхае хлопцаў да злачынстваў, алкаголю і наркотыкаў.

Вельмі кранальнай была стужка пра тэатр, у якім граюць людзі з сіндромам Даўна. Яна магла падацца цяжкай, а магла падацца і пазітыўнай: хворыя людзі пад апекай і пры падтрымцы так бы мовіць здаровых людзей здолелі рэалізаваць свае здольнасці — музычныя, акторскія… Яны адчуваюць сябе паўнавартаснымі асобамі.

Вось за гэтыя «вочкі» ў іншыя чалавечыя сусветы вялікі дзякуй рэжысёрам-дакументалістам і арганізатарам кінапрагляду. Хочацца спадзявацца, што паспяховыя паказы натхняць арганізатараў ладзіць такія вечары хрысціянскага дакументальнага кіно ў Гродне часцей.

Grodnensis.by

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ