Одна из лучших белорусских поэтесс Лариса Гениюш (до замужества — Миклашевич) родилась 9 августа 1910 г.в поместье Жлобовцы (сегодня Волковысский район). В 1937—1948 гг. она жила на чужбине, в Чехии: вступила в брак с доктором Янкой Гениюшем и выехала в Прагу, где муж учился и работал.
Первые ее стихи были напечатаны в берлинской газете «Раніца» весной 1940 года, а в 1942 г. стараниями Витовта Тумаша в Праге вышел сборник «Ад родных ніў».
В марте 1943 г., по завещанию президента БНР Василия Захарки, Лариса Гениюш назначается Генеральным секретарем Правительства Белорусском Народной Республики в эмиграции (БНР).Она сохраняет и упорядочивает архив БНР, опекает эмигрантов, беженцев и военнопленных. Наиболее ценную часть архива она переправила в недоступное для органов НКВД и МГБ место. Позже советские карательные органы на допросах будут пытать поэтессу, чтобы добыть от нее сведения об этом архив.
В 1948 г. Янка и Лариса Гениюш были депортированы в СССР и высланы на Север.После освобождения жили в Зельве. Лариса Гениюш умерла 7 апреля 1983 г.
Она до конца жизни не приняла советского гражданства, оставаясь гражданкой БНР.
***
К чорту гарэлку, шэйкі і твісты,
Юную голаў хлусьнёю кружыць!
У сэрца народу скірованы выстрал,
Жыць яму заўтра, альбо ня жыць…
Мовай не нашай заплавілі горад,
Ціхіх сялянак не лічаць людзьмі,
Нельга ўлівацца ў чужацкае мора
Юнасцю нашай, крывёю, дзяцьмі.
Нельга. Мы ўдома свае, а не сведкі.
Няпрошана злыдні абселі сталы,
Кідаюць «з ласкі» свае нам аб’едкі,
Плодзяць халуйства на нашай зямлі.
Мы — стража ля нашай народнай калыскі.
Вораг суровы і лёс наш круты,
У нас за плячыма крычаць абеліскі,
З крыўдаю ў сэрцы падходзяць браты.
Мы сёння лёсу Радзімы зарука,
Выканаць нам, што бацькі не змаглі.
У нас запытаюць з дакорам унукі
Аб волі, аб мове радзімай зямлі.
Сёння ж на пласе родная мова,
Вырваць жывую належыць з агню,
Слова «кахаю» — слабае слова,
Мужнае слова — абараню!
14.09.1968





