Супрацоўнік камунальнай службы аператыўна замалёўвае пратэставае графіці ў арцы дома на праспекце Незалежнасці.
Спальны раён Уручча. Сцяна шматпавярховіка.
Сцяна крамы на ўсходзе Мінска.
Раён плошчы Змітрака Бядулі.
Сцяна па вуліцы Казлова.
Балкон у сталічным шматпавярховіку.
Функцыянальны супрэматызм у Мінску. так некаторыя жыхары самастойна ўцяпляюць свае кватэры.
Адносна малады твор мінскіх супрэматычных сцен.
Балкон у спальным раёне Мінска.
Арка на праспекце Незалежнасці.
Вуліца Казлова.
Уваход у двор па вуліцы Казлова.
Каб сто год таму гэта ўбачыў Казімір Малевіч — ён бы адчуў, што яго мастацтва супрэматызму перамагло і сталася вулічным трэндам… І сімвалам беларускай сталіцы таксама. Не ва ўсіх краінах вулічным мастакам абвешчана вайна. Часам яны перамагаюць. Напрыклад, англічанін Бэнксі. Часам іх творы застаюцца на сценах і больш даўжэйшы час. Але толькі не ў Беларусі…
Вулічная цэнзура, ну як бы і не толькі вулічная, тут квітнее. Але яна творчая, яна не аднастайная, яна спантанная… Працэс стварэння супрэматычных палотнаў часам займае гады. Чыстая жоўтая сцяна з хуліганскім ці апазыцыйным допісам замалёўваецца супрацоўнікам ЖКХ роўным простакутнікам і фарбай таго колеру, якая ёсць у наяўнасці. Увесь фасад перафарбоўваць — дорага. Шукаць аднолькавую фарбу — таксама. Але ж на гэта патрэбны час якога няма — надпіс павінен быць як мага хутчэй зацэнзураваны. А вось калі які міністр тут жыве? Ці, крый Божа, Лукашэнка зараз на працу паедзе?.. Таму выходзіць як выходзіць. Стылёва, дарэчы, — псіхадэлічна і незразумела… У гэтай з’яве няма аўтараў — гэта калектыўны твор.
І такіх твораў у Мінску, як і ў Беларусі — свет. Як свет і вандалаў, актывістаў апазіцыі, футбольных фанатаў, графіцістаў і вулічных мастакоў. А заўтра раніцай нейкаму супрацоўніку ЖКХ выпішуць пяць кілаграмаў фарбы выпадковага колеру і ён створыць ужо новы супрэматычны мінскі твор. Такая фішка.
