Франсуа Марыяк. ВЕРШЫ Ў ПЕРАКЛАДАХ НIНЫ МАЦЯШ

Зноў цёплага сьвятла вярнулася пара.

Нарэшце ўладны я над схмаранай душой.

Павесялее ў пальцах вашых i смарагд,

Хоць нежывым яго ўважалi мы зiмой.

Больш не люструе ён таемнаю вадой

Спануры позiркаў, якой пазбыўся я.

I бачысься ты мне сярод пакуты ўсёй,

О, горкая любоў апошняя мая,

Пяшчотнаю, як ноч, адно пяшчотай той.

ЦЕНЬ

У днi, калi упал спыняў усё жыцьцё,

Калi жарлiва сонца на зьнямоглых нiвах

Да сэрца вiнаграднiк прыгортвала маўклiвы,

У час, калi шыхты зьнясiленых касцоў

Гнялi траву крыжамi целаў нерухлiвых,

Адным-адзiн у тыя днi пякельля, пылу,

Наўпрост прад сном зямлi
прыгнечана-панылым,

Аглушаны цыкадаў незьлiчоных
цвыркаценьнем,

Я прагнуў сэрца вашага, як прагнуў ценю.

РАЎНАДЗЕНСТВА

Ссумнелая вясна цьмiць свой агнiсты ўсплёск.

Як рана, успамiн зноў растулiўся ў целе.

Пашлi спачын зiмы, спакой халоднай белi

З маркотным водарам схаваных горкiх
сьлёз,

О, ноч маiх дзьвюх рук самотных
на пасьцелi!