Эзра Паўнд
КАЛЯДНЫЯ ВЕРШЫ
Віянада на Каляды
Калядамі (сярод дароў
І пастушыныя ў пашане!)
Ў палёх глухі ваўчыны роў –
Ядуць падліну на сьняданьне
Пад піва сьнежаньскіх вятроў.
А я ў сьвяточным прадчуваньні:
Каб чыстым быць, між брудароў
Я п’ю за леташнія здані.
Якая зорка трох цароў
Вяла ў пячору на спатканьне?
Мяне ж вядзе сьляпая кроў
І цень памерлага каханьня,
Што ўвесну ажыве і зноў
Паабяцае і падмане,
Як гэтым разам. Будзь здароў,
Я п’ю за леташнія здані!
Плянэты воляю багоў
Сышліся ў зорным акіяне.
Дзе ж сьмех сябровак і сяброў,
Юр і шляхетнае трываньне,
Пагрозы вуснаў-ваяроў,
Тваіх вачэй выратаваньне,
Мая загуба й пэўны схоў?..
Я п’ю за леташнія здані.
Прынц, зьмест маіх блюзьнерскіх слоў
Ня варты вашага пытаньня;
Яго віхор нясе далоў:
Я п’ю за леташнія здані.
Белы алень
Я бачу іх у верасовай смузе.
Зірні! Іх ня спыніць журба ці каханьне,
Хоць іхныя вочы – тужлівыя вочы каханак!
Празь белым вятрыскам зьнявечаны ранак
За белым аленем імкнуцца, угледзеўшы мэту:
«За Белым Аленем – за Славаю – мчыць паляваньне,
Склікаючы гончыя зграі сусьвету!»
Гвіда запрашае так
Я Ляпа й Дантэ пакідаю ззаду,
Каб морам плыць адно з табой. Ня трэба
Мілоснай балбатні. Мой карабель
І твой тавар – пакі паўзьверх масьнічын.
Шту тут, на сушы, ведаюць пра вычын,
Які здаўна нам мроіўся дваім?
Твае жаданьні важыў я на шалях,
Твой кожны сон празь нерат мой цячэ.
Тваё жыцьцё ў сваіх хаваю хвалях,
Як у ахвярным полымі. Ты шчэ
Не вандравала. Вось мой карабель.
Ballatetta
Прыбралася ў сьвятло ў iмя сьляпых
І ценяў, збудаваных, нібы людзі;
Ў сьвятло, што сьпевам лашчыла нам слых,
Бо сонечнае чыстае праменьне
Ў кароне валадаркі майго сэрца.
Ня чулі ў лесе лані і алені
Сьвятла цішэйшага; нат павучына
Грубейшая; і сонца дабрачынна
Ў траве смарагды з кожнага сьцябла
Ірве, бо згаснуць ад яе сьвятла.
Silet
Цячэ атрамант, плынны, як гады,
З крыніцы несьмяротнасьці дармовай,
Што некалі засохне назаўжды,
І гэтай тэмы хопіць для прамовы.
Нам хопіць стрэч мінулае пары,
І не аздоблю згадкай новы твор я!
Мы крочым праз асеньнія вятры,
Чакаючы вясновага надвор’я.
Нам хопіць стрэч мінулае пары;
Хай супраць ветру пролівень паўстане.
Нам хопіць стрэч мінулае пары;
Наш сьведка – час. Яму няма вяртаньня.
І заўтра першы-лепшы ератык
Бяз жалю зрыне наш art poйtique.
Вэрона, 1911
Плашч
Ці ты захаваеш пялёсткі ружы,
Калі час ружаў міне,
Юрліўца-Нябыту цябе кране пацалунак?
Ці змрочны Гадэс падорыць каханка,
Лепшага за мяне?
Ці новыя краскі красе тваёй паратунак?
Дык лепш у мой плашч загарніся самохаць –
Сьмерць гвалтам агорне нас.
Ня вочы мае павінны палохаць,
А плынны час.
to kalуn
Ты зноў мне адмаўляеш – нат у мроях –
І шлеш адно служанак узамен.
Альба
Халодная, нібы вільготнае,
бледае лісьце канвалі,
Ляжыць яна побач са мною на золку.
Пекны строй
Блакітная, блакітная травіца,
Сад ля ракі ў палоне ніцых вербаў
І гаспадыня ў росквіце юнацтва.
Рукой зграбнюткай прачыняе фортку;
На белым, белым твары нестаноўкасьць.
Яна была калісьці куртызанкай
І з п’яніцам пабралася пасьля,
Які штодня пад чаркай і ня ўдома:
П’е горкую, а жонка – на самоце.
Верш пра сэніна
Чырвона-смарагдавыя зімародкі
мільгаюць сярод архідэяў і дзятліны,
Птах кідае водбліск на птаха.
Суплёты зялёнай лазы вінаграду –
Сапраўднай страхой над гарой.
Самотнік сядзіць, не прамовіць ні слова,
Раз-пораз кранаецца струнаў, мармыча
І сэрцам імкнецца ў нябёсы.
Кусае таўкачык –
і пырскае слодыччу краска.
А Боства Чырвонае Хвоі глядзіць ды зьдзіўляецца.
Праз дым пурпуровы плыве, каб наведаць сэніна,
«Ляткога Пагорка» бярэ за рукаў,
Сэніна Вялікай Вады пляскае па плячы.
А ты, чортаў рой жамяры, ці акрэсьліш –
Плюс-мінус стагодзьдзе – век жолвы?
