Марыя Роўда
Пясьняр паталягічнага каханьня
Яна сноўдае пад самымi маiмi вокнамi. Яна не зважае на тое, што я жыву на першым паверсе й выдатна бачу яе. Недзе а сёмай, калi я па шматгадовай звычцы сядаю да акна папiць гарбаты, яна выходзiць з тралейбуса й кiруецца ў двары. Папраўляе вялiкiм пальцам сумачку на левым плячы, а правай рукою закладвае за вуха непаслухмяную пасму. А потым уваходзiць у арку, зьлева ад маiх вокнаў, i я ўжо не магу сачыць за ёю. Гэтак яна знарок мяне дражнiць. Не. Яна ня мае намеру нешта зьмянiць альбо пачаць спачатку — яна проста забаўляецца так.
О так! Яна ўсё пралiчыла! Арка знаходзiцца за два пад’езды ад майго, i я дакладна памятаю, колькi ёй трэба часу, каб прайсьцi паўзь iх, збочыць у мой пад’езд, падняцца па прыступках, пакурчыць люстэрку грымасы, прыпудрыць нос, уздыхнуць i нацiснуць на званок. — Ну, хiба гэта ня зьдзек? Яна хоча, каб я думаў, што яна зьбiраецца да мяне. Каб спадзяваўся й чакаў, як раней. Альбо яшчэ горш: каб кiдаўся пераапранацца цi прыбiраць у хаце.
Папраўдзе, я некалькi разоў усё ж такi трапляў на гэты кручок — асаблiва ў першыя днi, калi яна толькi пачала блытацца тутака. I калi мiнаў час, i была ўжо й дзявятая, i дзясятая, я суцяшаў сябе, што яна, бадай што, не наважылася зайсьцi.
Але ў такiм разе ўсё гэта цягнецца занадта доўга: яна прыяжджае сюды тыднi з тры, а пры яе характары такая нерашучасьць непраўдападобная. — Нешта яна цямнiць. Хаваецца. Задумляе. Хоча зьвесьцi мяне з глузду. Мяркуе, што я буду лётаць за ёй, як i раней. Што буду ўсё прабачаць. Што буду завiхацца вакол яе й ня дбаць пра сябе, абы толькi ёй было добра. Што буду даваць грошы, рамантаваць аўто, абслугоўваць кампутар. Што чаравічкi будуць падбiтыя, а парваныя пацеркi нанiзаныя на новую жылку. Што карнiз i дзьверы ў лазьнiчку будуць пафарбаваныя, а туалетная папера своечасова купленая. Што ўсё будзе на сваiм месцы, і Веранiцы трэба будзе толькi запытацца: “А цi ёсьць у нас булка? А цi будзем мы сёньня вячэраць?” — i ўсё зьяўлялася б само сабою. Калi б так. А яна б толькi даглядала сябе, толькi б сабою была занятая і пра мяне ўзгадвала, калi ў яе бясьпечныя днi былi (хаця я б усё адно гойсаў на ёй з пачкам прэзэрватываў напагатове). Альбо калi б яе кiнуў чарговы палюбоўнiк.
Так, я й пра гэта ведаў. — Усё разумеў, усё заўважаў, але адмовiцца ад яе ня мог. Яшчэ й вiнаватым пачуваўся. Як бачыў яе пакрыўджаны позiрк, дык адразу мог на што заўгодна пагадзiцца й заўсёды толькi на сябе наракаў.
Хаця ўвогуле яна й не такою ўжо дрэннаю была — мiлаю нават, пяшчотнаю. Па нядзелях пiрагi з капустай пякла, вясной перад сьвятамi вокны мыла. Памятаю, стаяла на каленях на падваконьнi, церла шкло газэцiнай i моцна-моцна сьпявала, каб пiску не было чуваць. На яе ўсе людзi з прыпынку заглядалiся. Яна яшчэ й сукенку кароткую ў такiх выпадках апранала. Ну, хiба ня сьцерва? Але я гэта пазьней усьвядомiў. А тады я яе страшэнна раўнаваў i сам сваiх брыдкiх падазрэньняў саромеўся. Асуджаў сябе, нiзкiм, ня вартым яе чалавекам сябе называў, бо вось жа яна шчыруе, бедная, i нiякiх такіх думак ня мае, а я яе, чыстую й цнатлiвую, падазраю. Божа! Малады я тады быў, жанчын ня ведаў. Яе ня ведаў. Нават не ўяўляў, што ў яе на душы. Iдэалiзаваў, карацей. А ёй што? “Сэкс, мяса, грошы на цыгарэты й пральная машына” — вось i ўсё, што ёй ад мужчыны трэба. А астатняе —не яе сфэра ўплыву, так бы мовiць. Усё! “Зрабi мне добра й пакармi мяне, калi я з гуляў варочаюся.” — Нiчога iншага яна ў цябе ня просiць! “Вы сваю мiсiю выканалi, цяпер можаце адпачываць. Дзякуй”. А! Яшчэ — “пагаварыце са мной па-беларуску: гэта для мяне йстотна!” Ну, як? Хiба яе нармальны чалавек вытрывае?
Так што я яе цяпер нават не раўную — я спачуваю таму няшчаснаму (калi ён ёсьць), якi зараз зь ёю. Хаця я моцна сумняваюся, што нехта на яе, такую невыносную, паквапiўся. Ну, можа, забулдыга якi. Бяздомны. Былы зьняволены. Альбо нехта з пэрыфэрыi. Хто яшчэ на яе можа спакусiцца? Ой, ну, няхай, няхай — але нават калi зь ёю й прыстойны чалавек, так добра, як із мною, ёй нiколi ня будзе. А хiба не? Хто аб ёй будзе клапацiцца гэтак, як я? Хто будзе сачыць за тым, каб у яе тампоны заўсёды загадзя ў шуфлядзе зь бялiзнай ляжалi? Хто яе будзе на прыпынку, якi за два крокi ад дому, пасьля працы ўвечары сустракаць? Хто ёй будзе банкi ставiць, а потым з ёю, пакрытай гэтымi чорнымi кругамi, каханьнем займацца? Хто, акрамя мяне, на ўсё гэта ахвяруецца? Хто? Ды нiхто. Нiхто, калi ён не вар’ят.
Сам дык я цалкам нармальны — проста ў мяне асаблiвы выпадак: я яе шчэ iншай памятаю. Мы зь ёю з школы знаёмыя — яна тады такая забаўная была. Сьцiплая, уважлiвая, ветлiвая такая. Бог яго ведае, цi бачыў я яе раней, але ў дзясятай клясе, у калiдоры, кажа мне неяк прыяцель: “Глядзi, якая пухленькая. Вось бы з такой ажанiцца”. Я тады яе неяк i прыкмецiў. Ззаду. Думаю: “I праўда, нiшто сабе дзяўчынка”. Так i пачаў заляцацца. Да таго ж я ў яе трэцi мужчына. Так, трэцi. Але “тры” — лічба не абы якая. Сымбалiчная. Да таго ж першы мужчына — гэта так, проба пяра, можна сказаць. Клякса. Другi — дзеля разьмiнкi, дзеля досьведу. А трэцi — гэта ўжо абдуманае рашэньне, тут ужо адчуваецца стыль, iндывiдуальнасьць, тэхнiка. Так што на мне ляжала падвойная адказнасьць за Веранiкiн лёс, за яе дабрабыт, шчасьце. Я мусiў быць мужчынам, i я быў iм да самага канца, нават пасьля таго, як яна паказала ўсiм свой сапраўдны нораў, сваю сутнасьць, сваю паскудную, здрадлiвую натуру.
А адбылося ўсё гэта звычайна. Патэлефанавала, сказала, што затрымаецца на пару гадзiнаў, а сама не прыйшла. Як не прыйшла нi назаўтра, нi наступнай ноччу, нi на трэцi дзень. I калi праз тыдзень яна прывалаклася, каб забраць свае манаткi і “адкараскацца” ад мяне, я быў ужо ў сваiм уяўленьнi абшарпаным, сiвым i зарослым барадою. Праз страх за яе, а потым праз крыўду й роспач. I я ўжо не баяўся прызнацца сабе, што “так, я паводзiў сябе, як апошнi дурань, як тысячы iншых пакiнутых мужыкоў”. Спачатку мерз на прыпынку, зазiраў, як сабака, у вокны тралейбусаў. Тэлефанаваў у мiлiцыю, апiсваў прыкметы й прыкрываў рукою вочы, калi ўзгадваў тыя рысы, якiя, здавалася, былi прызначаныя толькi для мяне. Я шчамiўся ва ўсе куты й шчылiны, каб знайсьцi яе пах цi валасы. Я тыкаўся ў сьпiнкi фатэляў, канапу, падушкi й ручнiкi, твар, цалуючы шорсткую матэрыю, каб затрымаць Веранiку. Я прагульваў працу. Я чакаў званка цi Веранiкiнага зьяўленьня. Я не прыбiраў у хаце, каб ня сьцерцi сьляды яе прысутнасьці. Я хадзiў басанож, каб ступаць па брудзе й пяску, прынесенымі яе нагамі.
I калi яна прыдзяўблася дадому, вы думаеце, яна хаця б крыху ацанiла маю дбайнасьць, думаеце, мае хваляваньнi кранулi яе? Не. Я “ўсяга навыдумляў.” Да таго ж я “канешне, добры й спагадлiвы, але не ідэал,” i тым больш, ня ейны. I калi яна ўжо не знайшла ўва мне свайго аднаго-адзiнага мужчыну, то вымушаная мець некалькiх. I зь цягам часу ўсе разам яны як бы складуць архетып таго мужчыны, якi ёй патрэбны. Проста, як Адам Кадман, альбо Руханi, у хазараў. Дзiва што. Магу вас запэўнiць: былi ў яе потым i Кадымон, i Адам, i вусаты Руханi — усiх хапала. Усякай масьцi сабе кавалераў награбла.
I, пэўна, мне варта было выгнаць яе тады, у той студзеньскi вечар, але я хацеў давесьцi ёй i найперш, вiдаць, самому сабе, што я ўсё ж такi найлепшы мужчына, якi толькi можа ёй трапiцца. Я ўзяў яе халодныя рукi й сказаў, што мы проста стамiлiся. Што мы павiнны тое-сёе зьмянiць. Што мы яшчэ ня зьведалi адзiн аднаго да самых глыбiняў, не паказалi адзiн аднаму, на што мы здольныя. Што яна мусiць мець камфорт, а не бадзяцца па чужых людзях. Што я пайду на яе ўмовы, што буду служкам, рыцарам, плюшавым мiшкам, братам — кiм заўгодна, абы яна пагадзiлася ня рваць усяго таго, што было памiж намi раней. I што я хачу яе, што я невыносна хачу яе, i што я прымушу яе забыцца на ўсе яе часовыя ідэалы.
I сапраўды, iдэалы аказалiся часовымi, але яны саступiлi новым, i жыццё маё пераўтварылася ў суцэльнае пекла. Па начах, пасьля таго, як я ўжо адкрыта быў прызнаны “толькi адным з”, я ляжаў побач зь Веранiкай i разважаў пра ўсiх гэных людзей: пра заможнага каўказца-кандыдата навук, пра баянiста, пра француза-студэнціка, пра кiроўцу грузавiка, пра настаўнiка роднай мовы і пра ўсiх астатнiх, пра каго яна мне распавядала. Я ляжаў побач з усёй гэтай вар’яцкай калодай картаў i, не паверыце, нават ганарыўся, што на сёньняшнюю ноч змог выбiцца на першае месца ў гэтым балагане. I я зноў і зноў пытаўся ў сябе, што адчувала яна ў дачыненьнi да кожнага з нас (я ўжо станаўлюся салiдарным зь iмi — дзiва, што я не надумаў утварыць разам зь iмi прафсаюз), цi кахала яна некага з нас напраўдзе. Цi меў для яе хто асаблiвае значэньне. I я амаль кожны раз маладушна адказваў сабе, што гэта быў я. I нiякiя зьнiкненьнi, нiякiя пагулянкi не змаглi пераканаць мяне ў адваротным.
Але я памыляўся тады не праз дурноту сваю, а праз тое, што ведаў Веранiку настолькi добра, наколькi добра можна ведаць вечна цёмны пакой, у якiм заўсёды рухаесься навобмацак. Я ведаў Веранiкiна цела, яе звыклыя жэсты, але нават яны мянялiся з кожным новым мужчынам, i я ледзь пасьпяваў высачыць новую рысачку-злодзея. I калi мы запозна вячэралi разам i Веранiка намазвала булку маслам i палiвала вiшнёвым сочывам, я ўсё гадаў, чаму яе кахаюць усе мае супернiкi. Чаму яны жадаюць менавiта яе, i што iм у ёй так падабаецца. Бо сам я ўжо ня бачыў у ёй нiчога, апроч чарады адбiткаў чужых мужчынскiх твараў на ейным. Чужых поглядаў, усьмешак, словаў, мiмiкi, плястыкi, валасоў. Усе гэныя мужчыны былi надзейна засьпiртаваныя ў Веранiцы, i нават зьяўленьне новага кавалера не пагражала б iм нiчым. Яны засталiся б некранутымi, i толькi якi-небудзь нязвыклы прыжмур вока дадаў бы пакутаў мне. Мне —чалавеку, якi столькi часу быў нязьменным назiральнiкам яе перажываньняў, тэлефонам даверу, гарантыяй гарбаты па вечарах, калi ў Веранiкi нешта абломвалася альбо, наадварот, яшчэ толькi пачыналася. I тады, у першым выпадку, яна сядзела, зморшчыўшы лоб, і ценi ўсiх былых перамог i пройгрышаў лёталі па твары. I мне хацелася пахапаць дакучлiвых чорных птушак сумненьня, што азмрочвалі яе твар, кінуць іх у кіпень, зварыць неабсмаленымi й паказаць Веранiцы. Паказаць, што гэта ўсяго толькi мяса й пер’е, а ня нешта, што мусiць так мучыць яе й замiнаць ёй жыць шчасьлiва.
Але бывалi й такiя днi, калi Веранiка вярталася дахаты пад ранiцу, гарэзьлiвая й задаволеная, i была выключна прыязнай да мяне. Тады яна, зь сьмехам, абдымала мяне й супакойвала: “Нiчога, не бядуй. Аднойчы ты таксама знойдзеш сваю жанчыну, якая будзе да пары, i мы станем сябраваць сем’ямi”. Веранiка не была злой. Так, эгаістычнай, разбэшчанай, жорсткай, але ня злой. I калi ёй сапраўды шанцавала, i яна сустракала некага вартага, Веранiка рабiлася ледзь не анёлам. Але iскры агню, якiя лiтаральна пырскалi зь яе тады, дратамi працiналi мяне. I я трываў, трываў, трываў бясконца, бо разумеў, што быць Веранiкай — цяжар нашмат большы за мой боль. I я рабiўся саўдзельнiкам Веранiкiнай безразважнасьцi, таму што, хоць i не патураў, але ж суперажываў. Тым больш, што заўважыў нейкую незразумелую заканамернасьць: калi Веранiка йшла за сваёй зусiм не дабрадзейнай натурай, усё ладзiлася і ў яе, i ў мяне. Але як толькi Веранiцы сьнiлiся яе дзiцячыя сны альбо прыходзiлi ў галаву думкi пра нейкi “няспраўджаны доўг перад грамадзтвам” (Бог яе ведае, што яна мела на ўвазе), яна ледзь не хварэла, бо спрабавала быць “прыстойнай”. Веранiка даводзiла, што яе існаваньне — заганная паталёгiя. I, не паверыце, я сам пераконваў Веранiку, што паводле апошнiх тэорыяў палiткарэктнасьцi паталёгiя ня можа лiчыцца заганнай. О так, тут ужо маёй беднай Веранiчцы не было як сумаваць, i яна палымяна прамаўляла, што “так, яна мусiла аддаваць сябе, дзялiцца сваёй жыцьцёвай моцай, бо iнакш тая душыць і разьдзiрае яе знутры.”
Мана. Нiчога яна ня мусiла нiкому аддаваць. Насамрэч, яна ўжо не магла спынiцца, затрымацца зь нейкiм пэўным мужчынам. Бо баялася. Баялася перайсьцi тую мяжу, за якой бы ёй прыйшлося ўбачыць ужо не сябе й сваю страсьць, а мужчыну, на якога яна цэбры той страсьцi вылiвала. Не кажу ўжо пра каханьне. Тым больш узаемнае. Яно б Веранiку проста забiла.
У тым i парадокс: нягледзячы на ўсе яе прыгоды, каханьне — і мужчыны ўвогуле — было для Веранiкi самым небясьпечным, страшэннай пагрозай. Бо яны, калi сканцэнтравацца на iх у той ступенi, у якой яны таго заслугоўваюць, адрывалi б Веранiку ад яе самой. Яны зруйнавалi б яе асобу, зламалi б унутраны стрыжань, зьнiштавалi б яе духоўны досьвед. А хiба дзеля гэтага яе Бог стварыў? Зусiм не, — лічыла яна. I нiхто, кажу вам, нiхто з тых дурняў зь якiмi яна круцiла, нічога для яе не азначаў. Веранiка прыслухоўвалася толькi да сваiх пачуцьцяў, толькi да сваiх тактыльных адчуваньняў. I калi я нарэшце наважыўся спытацца ў яе, цi аддавала яна перавагу каму з тых, з кiм была разам, Веранiка з усёй сваёй непадробнай шчырасьцю адказала, што “так, два-тры зь iх былi больш тэхнiчныя ў гэтым пляне, чым астатнiя”. Так што вiдавочна, яна была засяроджаная цалкам на сабе. Яна толькi хацела папеставаць сваю натуру, сябе, такую каштоўную й прыгожую. I калi гэныя добраахвотнiкi старалiся на Веранiцы, яны нават не здагадвалiся, што проста сьцiралi зь яе парцалянавага цела пыл, якi назьбiраўся за тыдзень-другi сталай сувязi альбо самоты. Так што, я мяркую, Веранiка рабiла ўсё гэта ў мэтах асабiстай гiгiены. I ня больш.
А я... Я быў даўно заваяванай крэпасьцю, перамога над якой нiкчэмным мэдалём боўталася ў Веранiкi на грудзях. Яна кожны раз сыходзiла на мяне, як прасьвяда, але затым уставала й рухалася далей. Варочалася, а потым iзноў зьнiкала. А мне заставалася ненавiдзець, iрваць фатакарткi й чакаць, чакаць, чакаць... Ажно пакуль Веранiка не прыцягвалася “мiрыцца”. З валiзкай, нашпiгаванай рознымi прысмакамi, i пляшачкай белай. Вось такое “каяньне”.
Але ўсё ж такi я спрабаваў пазбавiцца той хваравiтасьцi, якая панавала ў нашых адносiнах. Я намагаўся. Я вырашыў, што калi Веранiка ўсё адно заўсёды вяртаецца да мяне, то я мог бы пагрэбаваць прынятымi ўмоўнасьцямi й ажанiцца зь ёю, хоць яна й такая. Хоць увесь наш двор, мае калегi й сябры кпяць зь мяне. (Няхай. Яны проста зайздросьнiкi.) А каб Веранiка ведала, што ў яе ёсьць законны муж, яна, можа, часьцей зазiрала б да мяне. Але я памыліўся.
I калi я ўжо дакацiўся да гэткiх разважаньняў, сказала мне яна, то мы ўжо ня змоўцы, памiж намi ўжо ня можа быць раўнапраўнай “сацыяльнай угоды”. Значыцца, справа — дрэнь, i ёй вельмi шкада, што яна не спынiлася раней, бо яна ўжо падазравала мяне ў занадта сэнтымэнтальным стаўленьнi да нашага сумеснага пражываньня. Сама ж яна ўважала яго за добрае сяброўства, асаблiва пасьля ўсiх яе раманаў. Да таго ж я, вiдаць, моцна пакутаваў увесь гэты час, а я ня варты такой зьнявагi. I больш яна ня будзе так абыходзiцца з мной. Мы проста палюбоўна расстанемся, пакуль гэта яшчэ безбалесна. I вы думаеце, ёй нешта зашкодзiла менавiта так i зрабiць?..
...Звычайна мужчыны, якiх кiнулi, робяцца падобнымi да тых жанчынаў, якiя гэта ўчынiлi. (I наадварот.) Каб утыркнуць сваю нечуваную крыўду ў некага iншага. Каб адпомсьцiць за сябе супрацьлегламу полу. Альбо ў якасьцi псыхатэрапii. Бывае, што пасьля найбольш удалых “сэансаў”, на сьвет зьяўляюцца непераўзыйдзеныя сьцервы й донжуаны. Але са мной нiчога такога не адбылося.
Усе тыя гады, што Веранiка пазьбягае мяне, яна, насамрэч, бадзяжнай коткай блукае памiж мной i iншымi мужчынамi. I таму я застаюся сам па сабе. Але адзiнота зусiм не пужае мяне. Ды й як можа палохаць тое, да чаго ты ўжо прызвычаiўся? I даўна ўжо нiшто не парушае гэтай самоты. Маё “я” больш не пускае ў сябе нiчога звонку. Яно ня хоча далучацца да тых, хто тэлефануе альбо прыходзiць. Маё “я” аддало швартовы й выправiлася ў адзiночнае плаваньне. Безь цябе.
А вось зараз ты ходзiш перад маiмi вокнамi, а я не магу па начах спаць, бо й коўдра, i прасьцiна бы аблiзваюць мяне шурпатымi языкамi. Маё люстэрка нахабна выдае мне па ранiцах твой твар. Мае рукi й сны ня слухаюцца мяне. Я больш ня п’ю гарбаты — ва ўсякiм разе а сёмай. I не таму, што я хаджу на шпацыр да найблiжэйшай кавярнi — я проста баюся цябе. Я баюся тваёй зданi, што перасьледуе мяне паўсюдна ў маёй кватэры. У тралейбусе, дзе столькi жанчынаў раптам пачалi размаўляць тваiм голасам. У маёй адзежы й бялiзьне, якiя я кранаю тваёй рукой. У маёй брытве. У маiм гадзiньнiку, якi сьмяецца альбо крывiць вусны, як ты. У маiм страху, якi няўхiльна цягне мяне а сёмай да вакна.
Чаму? Нашто ты прыйшла? Чаму ты вынырнула акурат тады, калi я ледзь-ледзь навучыўся жыць безь цябе? Нашто ты клiчаш мяне? I чаму ня зойдзеш сама? Няўжо ня верыш, што я табе прабачу? А можа, ты саромеесься некалькiх новых гадоў у тваiм узросьце? Але ж i я не маладзён. Мне ўжо таксама пад трыццаць. I я не скажэнец, каб скакаць па малалетках. Мы з табой роўныя. Мы пара. У нас ёсьць агульнае мiнулае, агульны досьвед, i я яшчэ поўны сiл. Я магу даць табе тое, чаго ты ад мяне чакаеш. Дык чаму ж ты ня зойдзеш? Чаму ты асьцерагаесься мяне?
Цяпер я назiраю за табою па вечарах i раздумляю аб тым, якое гэта дзiкунства, што мы з табой ня можам зрабiць хоць крок насустрач. Што ты ня хочаш патэлефанаваць i папляткарыць пра былых сяброў. Альбо сказаць, што табе прапанавалi выгадную працу, а ты ўжо й так добра ўладкаваная, і таму ўзгадала пра мяне. Цi проста схлусiць, што забыла ў мяне якуюсь рэч альбо лёсавызначальную паперу, калi пераяжджала. I тады табе ня трэба было б дзень пры днi сядаць у тралейбус, а потым затойвацца недзе ў нашым альбо суседнiм двары, каб нарэшце раздражнiць мяне настолькi, што я ня выцерплю й выйду шукаць цябе. Веранiка, я разумею, зараз вясна, і табе бракуе новых уражаньняў. I строi, якiя ты зараз носiш, таксама шыкоўна на табе выглядаюць — i табе карцiць пафарсiць. Але ж мы цывiлiзаваныя людзi. Мы маглi б усё вырашыць iншым чынам. Хiба не? Я ўжо амаль гатовы пазбавiць цябе непрыемнай працэдуры прабачэньня й неабходнасьцi дзейнiчаць першай. Ты маеш рацыю: я ж мужчына — я павiнен прымаць удар на сябе. Я дапамагу табе, Веранiка. Сонейка маё, я дапамагу табе...
...Два днi я пальтаў па “Дынама” й крамах, каб адпаведна апрануцца й запэўнiць цябе ў сваёй добранадзейнасьцi. Два днi я пiльна ўзiраўся ў цябе, каб прызвычаiцца да тваёй прыгажосьцi й не атрымаць шоку пры непасрэдным кантакце. Я рыхтаваўся. Я сьвяткаваў. Я засьцяліў чыстую бялiзну. Я купiў саладкаватага вiна. Я вывесiў у лазьнiчцы новыя ручнiкi. Я ўставiў у кубачак пад люстэркам дзьве новыя зубныя шчоткi. Шалёнiк — я нават вытрас пыласос. Я чакаў.
...Безь пятнаццацi сем я падсеў з гадзiньнiкам у руцэ да вакна. Потым я падумаў, што гадзiньнiк усё ж такi лепш начапiць, бо потым лiшнiя рухi толькi перашкодзяць. Я прыцiснуў далонi да стала — левую наперадзе, каб бачыць час. Я вырашыў падпiльнаваць, як ты выйдзеш з тралейбуса, выбегчы (бразнуць дзьвярыма /ключы ў кiшэнi джынсаў / потым унiз i направа), высачыць, дзе ты хаваесься альбо нагнаць цябе яшчэ раней. Узяць цябе за плячо, сьлiзгануць рукою на шыю, абняць ззаду... I ўсё сказаць. Што падкажа сэрца. Выдумаць, зманiць, заінтрыгаваць, зацiкавiць, запрасiць. Быць з табой побач. Цалаваць твае валасы. Быць.
Было ўжо шаснаццаць на восьмую, калi яна нарэшце выйшла з тралейбуса. Я кiнуўся з кватэры. Нават адпiхнуў стол i перавярнуў зэдлiк (непарадак: яна падумае, што я п’янiца і ў мяне тут быў дэбош). Ламануўся да аркi, але рэзка спынiўся, бо падумаў, што ты магла яшчэ затрымацца. Падкраўся да рогу нашага дому і ўбачыў, што цябе ўжо няма на дарожцы. Пабег да дзiцячага садка ў двары. I... Гэта ты. Гэта была ты. Мая Веранiка. Толькi мая. Мая адзiная жанчына. Мая дзяўчынка.
Ты стаяла ля агароджы зь нейкiм падшыванцам. Зь нейкiм хлопчыкам у акулярах i штроксавай кашулi. Ты трымала яго за руку, а ён адхiнаў табе валасы з твару. Вялiкiм пальцам гэны шчанюк праводзiў па тваёй шчацэ, а ты сьмяялася й цалавала яго. Так, як мусiла цалаваць толькi мяне. Ты — нейкага падлетка. Веранiка!
I тады назад. Праз садок. Да аркi. Два пад’езды. Ручку ад дзьвярэй — зь мясам. Прыступкi. Ключы. Шмат ключоў, i зьвiняць. Адамкнуў. На стол. Да вакна. І кулаком у шкло. Да крыві. Каб ведаў. Як кахаць Веранiку. Такую сьцерву. Здраднiцу. Шлюху. Агiдную балёнку.
...А празь дзень я паехаў на лецiшча. Выходныя. Прытэпаў з электрычкi да хаткi. Закiнуў заплечнiк на вэранду. Не пераапранаўся. Узяў асадку й папоўз на грады падпраўляць надпiсы на трэсачках. Дзе што пасаджана. Для яе. Усе гэтыя гады дарма. Для яе. Потым дастаў бутэльку гарэлкi, вынес кубак. Паставiў на лаве ля ганку. Хлеба адкроiў, сала, адчынiў слоiк з агуркамi. Пiў паўдня. Абжыргаў лаву. Затым узяў i намаляваў асадкай на дошцы жаночы абрыс. Выцягнуў з-пад хлеба газэту. Напiсаў на чыстым баку: “Веранiка — сука й нiкчэмная балёнка”. Потым знайшоў цьвiчок, малаток, прыстроiў паперку на лобе ў жанчыны, прыладзiў цьвiчок i моцна-моцна ўдарыў.
Каб ужо напэўна забiць.
