«Пасьля Лукашэнкi»
Кiраваць ён будзе намi 30 гадоў. Мне будзе 65, калi настане гэтае «пасьля». Хоць я ня бачу сэнсу столькi жыць у такай краiне, як i не знаходжу жаданьня яе пакiдаць. Можна лiчыць маё прызнаньне прыкметай прыналежнасьцi да «людзей на балоце». Наш праклён — каўтун. Гэта наш крыж. У кожнага народа ён свой. Перакласьцi на iншыя плечы немагчыма.
Наконт трыццацi гадоў паведамiў Глоба. Я ня веру прадказальнiкам. Але не магу не даваць веры паважнасьцi намераў закулiсных арганiзацыяў, якiя агучвае падобная публiка. Узгадайце, што было ўкладзена ў вушы электарату: вамi будзе кiраваць 40-гадовы i г.д. Ён сам паўтараў, што прыйшоў «усур’ёз i надоўга», пакуль ня быў упэўнены. Але цяпер больш не паўтарае.
Ён, верагодна, ня стане прэзыдэнтам старэйшага брата, бо старэйшы брат развальваецца на кавалкi. Але затое яму паставяць помнiк. Паводле Глобы. Толькі ня ведаю пакуль, дзе. Каля акадэмii навук, акадэмii мiлiцыi, сельгасакадэмii, мiнiстэрства калгаснага ладу або побач акадэмii мэханiзацыi сельскай гаспадаркi? Ня выключана, што для помнiка будзе насыпаны курган, ад кожнага калгасу — па машыне зямлi.
Выдатны шанец атрымае саюз пiсьменьнiкаў — паўтарыць лацiнаамэрыканскi літаратурны фэномэн. Без дыктатарскага рэжыму такое найрад ці магчымае.
Будзе створана і даведзеная да выбiтнага ўзроўню галерэя ягоных партрэтаў. У маёй шуфлядзе зьявіцца альбом паштовых марак з прэзыдэнцкiмi сюжэтамi, цэлыя сэрыi: «прыём у акцябраты», «камсамольскi важак», «на ахове заходнiх рубяжоў савецкай айчыны», «шлюб», «у саўгаснай канторы», «барэц з мафiяй», «стрэл у Лёзьне», «клятва на канстытуцыi», «сэлектарная нарада», «арнамэнт», «зьнiшчэньне шлягбаўмаў» i г.д. Дапускаю, што партрэт зьявiцца таксама ў цэрквах.
Надрукуецца вялiкi збор твораў. Адных толькi праклёнаў супраць NATO — цэлы том. Частотны слоўнiк мовы: «жульё», «бiць па мордзе» i ўсё такое. Скарынаўскi мэдаль атрымаюць усе гараданачальнiкi ў краiне старэйшага брата — да райцэнтру ўлучна.
Усё гэта стане нашым «пасiльным укладам» у сучасную эўрапейскую цывiлiзацыю. Праўда, каб пасьля выйсьцi з рабства, нам усё адно ня хопіць дзесяцi гадоў...
Сяргей Астраўцоў, Горадня
