Сяргей Шупа
Г`удзіць *
Тое, што слова гудзіць ужыў у сваім вершы Ўладзімер Жылка, ані не зьбянтэжыла складальнікаў савецкіх слоўнікаў: гэтага слова няма ня толькі ў стандартных беларуска-расейскіх слоўніках ці ў 6-тамовым тлумачальным, але нават у этымалягічным слоўніку беларускай мовы, які звычайна фіксуе розныя рэгіяналізмы і архаізмы. Адзіны прытулак гэтаму слову сёньня — дыялектныя слоўнікі.
Слова гудзіць жыве, або прынамсі зусім нядаўна жыло, на ўсім беларускім моўным абшары. Фіксуецца яно і ў расейскіх дыялектных слоўніках, а ўва ўкраінскай мове захавалася ў межах літаратурнага стандарту. Яно й ня дзіва — слова гудзіць ужывалася ў шматлікіх старажытных крыніцах, што ствараліся на ўсходнеславянскіх абшарах. У беларускіх крыніцах яно сустракаецца ў Аповесьці пра Валхвоў, у творах Сымона Буднага, у актавых кнігах Літоўскае Мэтрыкі.
Гудзіць некага — значыць абгаворваць, ганіць, асуджаць, чарніць, зьнеслаўляць, асабліва калі несправядліва і за сьпінаю, але таксама і ў вочы. Гудзяць звычайна бабы мужыкоў, сьвякроўкі нявестак, маткі дзетак, суседзі адзін аднаго. Гудзяць дзяўчыну — каб ня бралі, гудзяць тавар — каб зьбіць цану або пазбавіцца канкурэнта. Гудзяць нечую працу — каб выставіцца самому.
Гудзяць, пакуль не агудзяць, загудзяць, пагудзяць, або й згудзяць на нішто. Можна й ня моцна, а толькі трошку — прыгудзіць.
Адгудзіць некага — адраіць браць на працу або да шлюбу. Разгудзіць нешта — разладзіць нагаворамі.
Агуда — паклёп. Загуда — фатальная хіба.
У іншых мовах такога слова з такім значэньнем няма. Паходжаньне цьмянае, варыянтаў тлумачэньня шмат і ніводзін не гучыць пераканаўча. Ідэальная характарыстыка для пурыстычнага акту аджыўленьня. Можна вяртаць у актыўны ўжытак, чаго там баяцца — усё адно нехта згудзіць.
* Націск на "У"