Паштовая скрынка
Людміле Г. Нельга апісваць адчуваньні. «Страшэнная па сваёй безвыходнасьці думка, што ўсё дарэмна» насамрэч ня страшыць. Назыўны гэты фаталізм не праймае. Праўдападабенства вобразу будуецца на ўскосных доказах, а не на беспадстаўных прысудах. Не скажыце мне, што я злачынца, а дакажыце мне гэта — каб я Вам паверыў.
Яўгіньні К. Тое самае. Прыгожая назва пераважвае ўвесь твор. Паспрабуйце напісаць не абразок, ня прыпавесьць, не імпрэсію, а апавяданьне, «банальнае, як сьмерць селяніна».
Ш.У., Гарэзьліваму Сяргею. На жаль, неарыгінальна.
Францішку зь Нясьвіжу. Тое самае. Лепш бы Вы напісалі ад імя таго, каго пабачылі ў засьнежаным полі з вакна начнога аўтобуса. Тым больш, што «лепей адзінота ў полі, чым адзінота ў натоўпе».
Алене Я. Кожны пераклад мусіць быць нечым матываваны. Пэўныя творы матывуюць сябе самі — арыгінальнымі думкамі або сюжэтам, ці, скажам, тым, што пастаўленыя да юбілею аўтара. А каб матываваць публікацыю Вашага перакладу Гесэ, спатрэбіўся б «суправаджальны» твор, які б уводзіў Гесавы думкі ў кантэкст нашага часу, нашай сытуацыі, нашай газэты.
Вадзіму Б. Ідзе сьнег, сьвеціць сонца, вы абдымаецеся, нясеце байдарку, вакол вялікі горад, казачны краявід... І — нічога акрамя гэтага.
Віталю С. Прычына сапраўды ў «банальнай раскрутцы», дзеля якой патрэбная небанальная рэальная эканоміка. А ў нас яе няма.
Сержуку Н. Вельмі добра Вы пішаце пра «неасэнсаванае чаканьне моманту, калі можна будзе выкарыстаць свой патэнцыял». Толькі ж можна і не дачакацца. І яшчэ кажуць, што два самыя брыдкія заняткі — чакаць і даганяць... Часам здаецца, што Лукашэнка ў такіх развагах ні пры чым, або што ён — толькі «адмазка», якой людзі апраўдваюць сваё баімства жыць.
