Адам ГЛЁБУС
Натоўпнік
Апавяданьне з кнігі “Дамавікамэрон”
У мэтро пасярод пляцформы ў Натоўпніка разбэрсаўся матузок. Ён прыгнуўся й пачаў перабэрсваць чаравік. Натоўп няспынна рухаўся паўзь яго.
Праімчаўся жаўтаскуры маладзён на ролікавых каньках.
Мінула сакаўная кабета зь вядром, поўным духмяных яблыкаў.
Пасунуўся вайсковы патруль на чале з танкавусым, худым і златварым капітанам.
Працокалі абцасікі-шпількі лякава-люстраністыя, нязручныя, нахабныя, як порначасопіс, каштоўныя й недасягальныя, як пэнтгаўз ньюёркскага пяцізоркавага хмарачосу.
Праскакаў рабы падлетак, стрыжаны пад абсалютны нуль.
Праплылі дзявочыя чорныя вочы, што ўглядаліся выключна ў свае гінэкалягічныя глыбіні.
Пракацілася каляска зь немаўляткам у ружовай капэрце.
Мільгануў міліцыянт, крычучы ў траскучую рацыю пароль: «Беркут! Беркут! Беркут!»
Пакалывала таўстуха на слановых нагах.
Прамінула мужчынскае манто, строгае, як афіцэр спэцслужбаў, манто са схаванымі гузікамі й прыўзьнятым каўняром.
Працёгся сьмярдзючы, зарослы барадою п’янтос у вязанай шапцы з кардоннай каробкаю пад пахаю.
Прабегла школьніца з букетам гладыёлусаў, крухмальных, як банты першаклясьніцы.
Прашыбавалі спартоўцы зь яркімі заплечнікамі, зь якіх тырчалі хакейныя клюшкі.
Працягнулася пэнсіянэрка з пустымі бутэлькамі ў сетцы.
Пранесьлі кінакамэру, пяшчотна, як першае, доўгачаканае, семімесячнае дзіця.
Пралунала танканогая манэкеншчыца зь лілеяю ў плястычнай руцэ.
Пакрочыў чыноўнік у напрасаваным гарнітурчыку.
Правалокся згорблены валацуга з засунутымі глыбока ў кішэні кулакамі.
Прайшло чарнаскурае вуха з двума срэбнымі абручыкамі ў мясістай мочцы.
Прагрукатаў мыліцамі няголены нябога з загіпсаванай нагою.
Праляцела ўскудлачаная лахудра ў чырвоным плашчыку.
Натоўпнік скончыў перабэрсваць чаравік, узьняўся й зьнік у біялягічнай плыні.
18.04.1999
