лісты ў рэдакцыю
Спаборніцтвы ў антыбеларускасьці
Ірына Парахонька, якая пабралася шлюбам зь Юр’ем Казіяткам і памяняла прозьвішча (пасьля чаго некаторыя калегі пачалі зваць яе Казахонькай, а яго — Паразіяткам), неяк была вядучай выпуску навін у 15.00 у нядзелю. Але гэты выпуск спазьніўся хвілін на 10. Некаторыя гледачы пасьпелі падумаць, што ў краіне рэвалюцыя ці памёр хто. Пазьней выявілася, што з Ірынай здарылася гістэрыка, і яна адмовілася выходзіць у эфір. Прычына — нехта зрабіў ёй заўвагу якраз перад выпускам. Пасьля гэтага Ірыну адхілілі ад працы вядучай на няпэўны тэрмін.
А Юры Казіятка пасьпяхова пераймае лаўры Зімоўскага. Раней на БТ ужо аднойчы была канкурэнцыя паміж двума расейскамоўнымі аракуламі — Аляксандрам Зімоўскім ды Ігарам Грышаном. Тады Грышана зьелі, і ён знайшоў сабе прытулак у «Народнай газэце» на чале з Шыманскім. Цяпер кажуць, што шанцы Зімоўскага горшыя: маладая кроў канкурэнта аж кіпіць. Навошта беларускаму БТ дзьве так званыя аналітычныя праграмы на расейскай мове, ніхто не разумее. Нават на Макаёнка, 9 лічаць гэта пародыяй на ОРТ з Дарэнкам і Шараметам. Зімоўскі спадзяецца, што Казіятка сыдзе на БТ-2, але можа гэтага не дачакацца — тады яго самога «сыдуць». Пакуль жа Казіятка пераплюнуў Зімоўскага ў антыбеларускасьці на БТ: у суботняй «Панараме» нават тытры пішуць па-расейску, хоць з панядзелка па пятніцу і ў «Рэзанансе» — дагэтуль па-беларуску.
Тым часам безвынікова працягваецца барацьба за чысьціню мовы там, дзе яна на БТ яшчэ засталася. Ірына Сушкевіч пастаянна прамаўляе «прыспыніць» замест «прыпыніць», а Юры Шамшур — «заўпэўніў» замест «запэўніў». Перавучыць іх пакуль не ўдаецца. А вось Інга Хрушчова (унутраная тэлевізійная мянушка Чыпіла) зь цяжкасьцю, аднак змагла пазбавіцца свайго адмысловага слоўца «ўнівэрстытэт».
Гарадзенскі карэспандэнт АТН Мікалай Казейка даўмеўся праілюстраваць сюжэт пра самазабойцу, які ўпаў з тэлевежы абласнога тэлерадыёаб’яднаньня. Спачатку ён паказаў здалёк чалавека, што пабег да вежы, потым ягоныя ногі, якія ўзьбіраліся па прыступках, нарэшце, тыя ж ногі, што ляжалі на пакрытай сьнегам зямлі. Выканаўца ролі невядомы, але ідэя бліскучая. Думаю, летам у рэпартажы з Горадні пра тапельцаў мы ўбачым чалавека, які распранаецца, потым ягоную галаву ў рацэ, а далей — бурбалкі ды кругі на вадзе.
Георгі Кавалеўскі,
Менск
