Як лячыць заразу?
Канец вясны – пачатак лета – час студэнцкіх сэсіяў. Ці ёсьць нешта новае ў гэтай справе? – запыталіся мы ў аднаго з студэнтаў тэхналягічнага інстытуту. І пачулі нечаканае:
– Ёсьць. Выкладчыкі ўжо адкрыта называюць суму, якую ім трэба выплаціць за залік.
– І колькі разоў такое было ў вашай групе?
– У нашай пакуль адзін.
– Колькі ж захацеў зарабіць ваш настаўнік?
– З кожнага па тры тысячы. У групе 23 студэнты.
– І вы ўсе аддалі?
– Аддалі, бо дысцыпліна другасная і ніхто яе як трэба не вучыў.
– Але ж такога хапугу лёгка злавіць за руку. Заява ў міліцыю, пазначаныя банкноты, суд...
– Ну, звольняць аднаго, хаця наўрад ці... А дзе гарантыя, што другі будзе не такі і ня стане помсьціць? Нам жа спачатку трэба ВНУ закончыць, дыплёмы атрымаць.
– Дык вы што, так і даруеце яму? Дурны прыклад заразьлівы!
– Не, не даруем. Але спачатку атрымаем дыплёмы. Потым і разьбярэмся. Самі, безь міліцыі.
– Гэта як? Прычакаеце ў цёмным месцы?..
Хлопец усьміхаецца і разьвітваецца.
А мы, крыху зьбянтэжаныя, задумаліся над гэтай незвычайнай сытуацыяй. Відавочна, што студэнты праваахоўным органам не давяраюць. І пачынаюць думаць пра самаабарону ад гэткага нахабства ("выратаваньне тапельцаў – справа рук саміх тапельцаў"). І калі вы пачуеце, што нейкаму выкладчыку ВНУ хуліганы зламалі пару рабрынаў, запыніўшы ў цёмным завулку, дык, магчыма, падумаеце, што хуліганы маюць вышэйшую адукацыю, а пара зламаных рабрынаў – можа й не такая ўжо вялікая кара для злачынцы-ахвяры.
Натуральна, што мы не за самасуд. Але як лячыць хваробу, калі яна набыла ўжо такі пачварны выгляд? Ёсьць шляхі натуральныя: падвысіць прэстыж выкладчыцкай працы адпаведным заробкам, каб у небаракі-выкладчыка не зьяўлялася думкі пра неабходнасьць знайсьці дадатковыя грошы на пракорм сям'і (як бачым, нават з рызыкай для здароўя), ачысьціць праграмы ВНУ ад другасных дысцыплінаў, ня вельмі патрэбных у дадзенай прафэсіі і да т.п. Але гэта ўсё як бы "пакуль не пра нас". Што ж рабіць тут сёньня студэнту звычайнаму і ягоным бацькам? Прапануем чытачам выказаць свае меркаваньні.
Міхась Булавацкі
