 |
13 чэрвеня ў сьценах Эўрапейскага гуманітарнага ўнівэрсытэту ў Вільні адкрылася фотавыстава «Як дзядзька Антось у Вільню езьдзіў». У пэўнай ступені яна сталася вынікам вольнага абыходжаньня студэнтаў ЭГУ з часам і прасторай (у прыватнасьці, віленскіх вулак), і адначасова — вельмі паважлівага стаўленьня да спадчыны Якуба Коласа. А апярэджвала гэтую падзею аднайменная тэатралізаваная экскурсія па Вільні, прысьвечаная 125‑годзьдзю з дня нараджэньня клясыка. Вандроўку задумалі і правялі студэнты 2‑га курсу спэцыялізацыі «Гісторыя Беларусі і культурная антрапалёгія», а сваё асэнсаваньне нядаўняй рэтра‑экскурсіі і ўвогуле месца і ролі нацыянальнай традыцыйнай культуры ў сучасным кантэксьце прадставілі іх калегі з праграмы «Візуальны дызайн і мэдыя».
Ключавая частка паэмы «Новая зямля» прысьвечаная паездцы аднаго з галоўных герояў — дзядзькі Антося — у Вільню. У свой час дасьледчыкі Алесь Белы зь Менску і Андрэй Антонаў зь Вільні «аднавілі» маршрут коласаўскага героя. Гэтая рэканструкцыя натхніла студэнтаў‑беларусістаў на правядзеньне экскурсіі.
Апоўдні ў нядзелю 3 чэрвеня дзядзьку Антося на віленскім чыгуначным вакзале сустракалі студэнты і выкладчыкі ЭГУ, віленскія беларусы. У натоўпе былі заўважаны прыгажуні і хлопцы ў нацыянальных беларускіх строях (у пошуках якіх беларусісты дабраліся нават да Літоўскай кінастудыі). Разам зь літаратурным пэрсанажам калярытная кампанія некалькі гадзін блукала па віленскіх вулках.
Ад вуліцы Піліма (Завальнай), празь Лідзкую і Кейданскую, празь Нямецкую і Віленскую, і шмат яшчэ якія «gatvės» пралягаў маршрут экскурсіі. Урэшце дзядзька Антось адшукаў правільную дарогу, трапіў у банк (зараз гэта Віленскі паштамт), а потым... Несумненна гэта была самая прыемная частка вандроўкі. Памятаеце, пасьля таго як Антось уладзіў свае справы, ён разам з новым сваім сябрам вырашыў адпачыць і за адным махам падсілкавацца на гары Гедыміна. Арганізатары экскурсіі зь вялікім задавальненьнем рэканструявалі і гэтую частку паэмы. Вандроўка завяршылася пікніком ля вежы Гедыміна з найсмачнейшымі квасам, хлебам, салам і гуркамі. Для максымальнай паўнаты карціны трэба дадаць яшчэ шыкоўныя далягляды віленскіх ваколіц, якія адкрываюцца з вышыні.
У клясычных твораў лёс незайздросны — з аднаго боку іх вартасьць прызнаецца бясспрэчнай, а з іншага — існуюць яны ў рэальнасьці застылай і «заштампаванай», пазбаўленай сьвежага паветра. Сваёй экскурсіяй віленскія студэнты‑беларусісты імкнуліся разбурыць стэрэатыпы і тым самым вярнуць «Новую зямлю» ў жывую рэчаіснасьць. Задума ўдалася.
 |
 |
 |
