Навошта Лукашэнку зноў лезьці ў прэзыдэнты?
Навошта Лукашэнку ізноў абірацца прэзыдэнтам? Наўрад ці ён сам здольны ўцямна адказаць на гэтае пытаньне, не хаваючыся за звыклую экспрэсіўную рыторыку. А што думае наконт гэтага народ, які «бацька» зьбіраецца ашчасьлівіць і ўсынавіць на чарговыя пяць год? Паслухаць vox populi я падаўся на галоўны праспэкт пад галоўны ўнівэрсам.
Сур’ёзны мужчына ў кепцы адказаў сур’ёзна:
«Адказнасьці баіцца за тое, што нарабіў”.
Вясёлая прыгажуня пад руку з мурынам засьмяялася:
«Ну, каб умацаваць сваю ўладу яшчэ болей».
Немаладая інтэлігентная кабета мяркуе:
«Для задавальненьня ўласных амбіцыяў».
А вось думка актора «Вольнай сцэны» Анатоля Ката:
«Яму падабаецца гэткае жыцьцё. Ён жа разумее, што, калі пойдзе з пасады, будзе жыць горш”.
Пацаны з голенымі галовамі думалі нядоўга:
«Таму, што ён калхозьнік».
Іх тэзу разьвілі тры дзяўчынкі-тынэйджэркі:
«Ён, як любы калхозьнік, хоча ўлады. У чым кайф улады? Шмат грошай, кармушка добрая. Можна рабіць што хочаш. Вяршыць суд над людзьмі. Такімі, як Завадскі, Захаранка, Ганчар».
Парадаваўшыся за палітычную падкаванасьць маладога пакаленьня, я скіраваўся да прыгожай маці з падлеткам-сынам. Сын пахваліўся, што чытае свабодную прэсу й слухае Радыё «Свабода», а патаемныя жаданьні ППРБ зьвёў да грошай:
«Каб паболей іх яшчэ сабе падгрэбсьці».
Маці глядзела глыбей:
«Улада — гэта самасьцьвярджэньне. Калі ён ня будзе прэзыдэнтам, дзе ён будзе? Якая ў яго альтэрнатыва?».
«Хоча яшчэ адзін тэрмін эксплюатаваць наш народ», — адказаў паддаты пралетар.
Выпускнікі школы падышлі да мяне самі:
«Любому чалавеку, які быў ля ўлады, хочацца яшчэ ўлады. Гэта як наркотык. Таму ён і ідзе».
«Лепей, каб быў ён, чым нейкі іншы, незнаёмы. Яго мы ведаем. Мы ведаем, што робіць Лукашэнка ў нас. На яго думку, гэта правільна». Гэта быў першы голас «за». Ад чалавека, які пакуль, на шчасьце, ня мае выбарчага права, але без праблемаў гаворыць па-беларуску. Шчасьлівую маладую сям’ю пытаньне не зьбянтэжыла й не пасварыла. Муж: «Бо яму няма куды больш пайсьці». Жонка: «А мне ён нравіцца. І ён везьдзе прыгадзіцца».
Наступным быў клерк з сотавікам і ў дарагіх акулярах:
«Я вельмі сумняюся ў ягоным псыхічным здароўі, таму ня бачу рацыянальных апраўданьняў для ягоных дзеяньняў. Гэта можа быць нейкая маніякальная апантанасьць».
Затым я адарваў ад піва маладзёна ў джынсе: «Спадабалася, відаць яму каля кармушкі. Хоча банальна зарабіць бабак».
Спартовы камэнтатар з БТ Уладзімер Навіцкі сышоў ад адказу, па-джэнтльмэнску даўшы пас сваёй даме: «Усю праўду ведае толькі жанчына». Тая не падвяла кавалера:
«Лукашэнка ўпэўнены ў сваёй праваце».
Пры канцы мне трапілася парачка закаханых. Ён:
«Я ня думаю, што гэты чалавек хоча, каб беларускі народ разьвіваўся, зарабляў грошы... Нейкія свае ў яго меркантыльныя рэчы, асабістыя амбіцыі».
Яна:
«Жаданьне ўлады. І ён слаба думае аб сваім народзе. А больш аб тым, як давесьці, што ён нешта можа. І зробіць ён усё роўна па-свойму».
Калі сінтэзаваць усе адказы ў адзін, атрымаецца наступнае: маніякальны калхозьнік, які баіцца адказнасьці й якому няма куды падацца, марыць яшчэ больш пашырыць сваю ўладу, каб эксплюатаваць беларускі народ і набіваць уласныя кішэні грашыма. І пры гэтым упэўнены ў сваёй праваце. Не кандыдат у прэзыдэнты, а пэрсанаж страшнай казкі. Але па вясёлых тварах рэспандэнтаў можна зразумець, што ім гэтая казка пра злога караля яшчэ ня дужа надакучыла.
З.Б.
