Андрэй Хадановіч
Мастацтва выжываньня
Калі прачынаешся зранку,
упэўніся, што жывы:
крыху адшморгні фіранку.
(Не выхіляй галавы!)
Угледзеш тую ж макабру
і тую ж адчуеш млосьць —
вось довад, што ты, мой сябру,
дагэтуль на сьвеце ёсьць.
Шчэ дзень у нябыту выкраў —
змагайся ж, такі закон!
Каб потым было ня прыкра
за марна пазбыты скон.
Жыві, колькі стане сілаў.
(Жыцьцё — вялікі прыкол!)
Нічым ня крыўдзі дэбілаў,
што мірна жывуць вакол.
Цэфалам (макра і мікра)
ня тыцкай у нос буквар,
каб потым было ня прыкра
за марна разьбіты твар!
Разьбілі — ня трэба енку:
згадай хрысьціянскіх сьвятых,
падстаў другую пашчэнку —
і раптам шваргні пад дых!..
Красуні ў калготах зь лікры
рашуча скажы: “Сыходзь!”,
каб потым было ня прыкра
лячыць сапсутую плоць!
Мы ў гэтым жыцьці — навабранцы,
гарматнага мяса шматок:
пойдзеш налева — пранцы,
наўпрост — электрычны ток,
направа — шчэрыць яхідна
іклы табе напаказ.
Каб потым было не агідна
ўдыхаць атручаны газ,
вучыся расейскага мату,
ня еж на людзях мацы,
трымай у піўніцы гармату
і гаўбіцу — на гаўбцы.
Знадворку чыняць такое,
што цяжка ўявіць, — няхай!
Схавайся ў сваім пакоі,
стаі дыханьне й чакай.
Бо прыйдзе міг адмысловы,
натхненьня павеў ляткі, —
складацьмем вольныя словы
ў нязмушаныя радкі.
Пяяцьмем вясны, каханьня
й паэзіі вечны хаўрус.
Давай, кастальскі пахане,
палохай цнатлівых Муз!
Шукацьмем свае сугуччы
у прыцемках нас саміх,
каб потым ня стала балюча
за марна страчаны міг.
