Ода баразьне
О баразна – беларускі акоп!
Хай дыктатура ці мор у краіне,
хай землятрус ці сусьветны патоп –
наш чалавек баразны не пакіне.
Хай сабе скогат зубоўны ці плач
сэрцы напоўніць жудой-пералякам –
зброя адна ў беларуса – драпач,
поза ўлюбёная – моўчкі і ракам.
Пхнецца ў сваю баразну маладзён.
Пхнецца дзядок, хоць і ўсьпёрся на кульбу.
Вось ужо месяц над лесам відзён –
людзі шукаюць, як золата, бульбу.
Не зачапай, не цьвялі, не трывож.
Не дакучай на цымбалах ці лірах.
Глянь, як ляцяць самародкі у кош –
будуць і клёцкі, і бульба ў мундзірах.
О баразна, наш прытулак і схоў!
Дзе, як сьвірэпка, расьлі пакаленьні.
Не вызнаваў аніякіх багоў
дзядзька, а ў полі дык стаў на калені!
Гэй, маладзіца, спускаецца змрок.
Воз запазьнелы рыпіць на дарозе.
Позірк лагодны і стомлены крок –
колькі ж чакаць у спакусьлівай позе?
О баразна, эратычны пэйзаж!
Ты нам штовосень – і пеклам, і раем.
Поле штодзень, навакол і наўсьцяж,
дзе мы жывем, а часьцей – паміраем.
