Славамір Адамовіч
Сустрэча
Дванаццатага жніўня, у дванаццаць,
ты пазваніла. Я слухаўку зьняў
і голас твой пачуў, і дзённы шпацыр
на маналёг твой рэзка прамяняў.
Ты гаварыла… Ты мяне прасіла:
“…у Вязынку, у Лошыцу, альбо
ну хоць куды,
дзе ёсьць электрасіла
электрацягнікоў і правады”.
Я чуў — ня чуў, а ты мяне ўшчувала
за тое, што зьбіраюся зьяжджаць…
Не-не, ты пра каханьне прамаўчала,
але ў маўчаньні страсьць жыла кахаць.
Ты гаварыла… Я зьбіраўся з духам,
каб адказаць, каб нешта адказаць.
Здалося мне, што стаў я лёгкім пухам
і ўжо вось-вось пачну, як пух, лятаць.
Ты гаварыла: пра дачку, пра мужа,
пра тое, што пільнуе твой цябе,
што стала ты калючая, як ружа,
у вашае сямейнае брацьбе.
У рэшце рэшт сустрэліся мы ў пятым
тралейбусе, што йшоў, як трэба нам,
сустрэліся, як па вайне салдаты,
і тылавыя выпілі сто грам.
І праўда, мы пілі, ды не гарэлку —
шампанскае, і елі шакаляд…
Праз дваццаць год зьявіўшыся на стрэлку,
Мы ў небе дня шукалі зарапад.
24 жніўня 2002 г.
* * *
Пяшчотную скуру маіх рук
любяць жанчыны рознага веку.
Так любяць стрэлы горла базук,
а цар вужыны — цёплае млека.
Жанчына пакліча — і я іду
на покліч, на позірк вачэй зялёных,
каб шэптам гарачым прагнаць жуду
і адгаварыць злыбяду праклёнаў.
Я моцны, пакуль я жанчыну люблю,
пакуль цалуюся зь ёй радыкальна,
а потым белы слухаю блюз
і ціха кажу сабе: усё нармальна.
Пяшчотную скуру вуснаў маіх
цалуе жанчына малога веку…
О, як цудоўна — жыцьцё на дваіх
і проста нармальным быць чалавекам!
2000—2002 г.
