Р.П., актор Нацыянальнага Акадэмiчнага тэатру iмя Янкі Купалы
Вельмi ўдзячны за артыкул актора П.Ламана. Праблема коласаўцаў гэтаксама датычыць i купалаўцаў.
Акторы ў жыцьцi не размаўляюць па-беларуску, i рэжысура карыстаецца толькi расейскай мовай. Таму акторы часта папросту завучваюць тэксты, а пра iмправiзацыю па-беларуску можна ўвогуле забыцца.
Праблема ўзьнiкла не раптоўна, ёсьць шэраг акалiчнасьцяў: прафэсiйныя дысцыплiны ў Акадэмii мастацтваў чытаюцца ў асноўным па-расейску (толькi сцэнічную мову сп.Каляда i сп.Курган выкладаюць па-беларуску), дый у тэатры старэйшае пакаленьне падтрымлiвае традыцыю “не хачу быць белай варонай”. Вырашэньне праблемы патрабуе праяўленьня волi, характару ад кожнага чалавека, пэўнай пазыцыi кiраўнiцтва тэатру. На жаль, я таксама не магу пахвалiцца тым, што размаўляю ў тэатры толькi па-беларуску. Антон Чэхаў казаў: “Трэба кожны дзень выцiскаць зь сябе нявольніка кропля за кропляй”. Дык мо варта паспрабаваць?
Р.П., актор Нацыянальнага Акадэмiчнага тэатру iмя Янкі Купалы
