Замежная палітыка Беларусі зьменлівая, як надвор’е ў эпоху глябальнага пацяпленьня. Аднак дзьве яе рысы нязьменна ўражваюць сёлета і розьняць ад папярэдніх гадоў. Гэта яе прагматызм і незалежнасьць ад замежнай палітыкі Расеі. Нашы дыпляматы гатовыя гандляваць хоць з Іракам. А піруэты на заходнім і ўсходнім франтах кепска прыхоўваюць тое, што нашы генэральныя мэты адрозныя ад расейскіх.
|
| ФОТА АНАТОЛЯ КЛЕШЧУКА |
У Беларусь на тым тыдні прызначаныя два новыя паслы, два палякі: Тадэвуш Паўляк і Стэфан Шмялеўскі. Першы будзе прадстаўляць Польшчу, другі — Францыю. Апошні паходзіць з старога роду Хмялеўскіх, толькі цяпер ягонае прозьвішча вымаўляецца на францускі манер. Абодва — кадравыя дыпляматы, гавораць, сярод іншых моваў, па-расейску. Не па-беларуску, на жаль. Дыпкорпус пакуль ня вучыць нашай мовы. Гэта — адваротны бок беларускага прагматызму. Калі наша МЗС зь лёгкасьцю ахвяруе вечнымі нацыянальнымі вартасьцямі, чаму іх мусяць шанаваць іншаземцы.
Сярод новых беларускіх непрызначэньняў — Казулін. Сярод прызначэньняў — Міхневіч (у Эгіпэт), Даўгаполава (у Арменію), Варанецкі (у Славаччыну), Латушка (у Польшчу). Самых моцных “гаспадарнікаў” наша МЗС накіроўвае на арабскі Ўсход, не на Захад. Былы прэс-сакратар МЗС — самы малады пасол у нашай гісторыі. Польскія СМІ з задавальненьнем адзначылі яго як дыплямата, што размаўляе па-польску. Усе — чыноўнікі постсавецкага, ужо не абкамаўскага разьліву. РБшная бюракратыя.
Сапраўды, гэта яшчэ не такая беларуская дзяржава, за якую аддавалі жыцьці змагары-незалежнікі, але ўсё ж — дзяржава. Хай сабе пакуль без рамантызму і асаблівых прынцыпаў.
Барыс Тумар
