Дом культуры

NRM, 2002

Зьявіўся гэты, самы-самы апошні альбом 2002 г. неяк нечакана і ціха. Тым прыемней было ўстаўляць яго ў прайгравальнік. Тым больш што на дыску поўна сюрпрызаў. Самы першы (для тых, хто слухае плыткі з дапамогай кампутара) — кіно ад «NRM», зь якога мы дазнаемся, якая ўлюбёная газэта «энэрэмшчыкаў»; што трэба рабіць, каб лепей сьпявалася; у каго ў Рэчыцы найлепшы бюст і г.д. Другі сюрпрыз — на вокладцы: купон са зьніжкамі на прадукцыю «БМА». Самы ж прыемны сюрпрыз ад «NRM» — непасрэдна зьмест альбома. Вольскі і К° працягваюць сьцёб з постсавецкага мысьленьня, які разьвіўся ў цэлую п’есу-гумарэску пра спасьціжэньне сутнасьці Незалежнай Рэспублікі Мроя дырэктаркай Ёцавіцкага дому культуры. А між актамі п’есы можна паслухаць песьні, ці наадварот — як каму падабаецца...

Пасьля першых твораў падаецца, што альбом выйшаў шэранькі. Але потым усё становіцца зразумелым — проста ён разьбіты на тры канцэптуальныя цэнтры, якія і засяроджваюць увагу слухача на асноўных момантах п’есы і галоўных гітах. Першы цэнтар — уводзіны «Да нас едзе «NRM» і, адпаведна, вядомая, пацяганая па канцэртах песьня «Беларускія дарогі». Другі — само «мерапрыяціе» — канцэрт «NRM» у мітычных Ёцавічах, які праводзіць дырэктарка мясцовага ДК, агучаная Ганнай Вольскай, жонкай Лявона. Далей ідуць дзьве шыкоўныя кампазыцыі — «Прастора» і «Лёгкія-лёгкія». Нарэшце, канцоўка. Эмоцыі спадаюць: у музыкаў спустошанасьць пасьля канцэрту, а адміністрацыя ДК нават шкадуе, што мерапрыемства скончылася. Завяршаюць альбом «Маё пакаленьне» (бадай, самая філязофская песьня «NRM» — «Мроі» з часоў «Краіны крывавых дажджоў») і «Фабрыка».

У «ДК» побач зь фірмовым «энэрэмаўскім» сьцёбам акрэсьліваецца і пэўная «энэрэмаўская» філязофія, у ранейшых альбомах не настолькі заўважная. Тут сутыкаецца спрадвечнае («Якія краявіды, якая прыгажосьць!») і сучаснае («Ёсьць радыенукліды, усё, што трэба, ёсьць...»), абвастраюцца паўсядзённыя праблемы («Маё пакаленьне гуляе і п’е...»). Пры гэтым «NRM» ня здраджвае свайму фірмоваму гуку, сьведчыць, што стыль, абраны яшчэ ў1995 г., ня зжыў сябе.

Тры гіты: «Беларускія дарогі», «Лёгкія-лёгкія», «Маё пакаленьне».