ВЕРШЫ
Ару зямлю —
Выворваю шчарбаты талер...
Не пасьпяваю спыніцца,
Конь ідзе далей,
І знаходка прыгортваецца.
Ару зямлю —
Вывальваецца марскі вожык,
Мільёнагадовая акамянеласьць...
Няма часу спыніцца.
Іду далей...
Іду па лесе,
Шукаю грыбы...
Ведаю, добра ведаю:
На дубах ды бярозах залатое лісьце.
Ды няма як падняць галаву —
Упіўся вачамі ў зямлю...
Іду далей...
Даглядаю
пчаліну ў вульлі.
Няма калі паглядзець,
зь якіх красак прынесены мёд.
* * *
Еду на кані вярхом,
Пачуваю сябе князем...
Чалавекаканём,
Кентаўрам…
На паўноч узыходзіць поўня.
Ад мяне-каня
падае шэры цень.
Конь стрыжэ вушамі,
касавурыцца...
Я пачуваюся чалавекам
з сэрцам ваўка.
* * *
Запрэжаны конь:
Дуга — як нацягнуты
пастромкамі лук.
Замест стралы
ў цеціву запрэжаны
Конь,
стралою ляціць.
Воз грукоча чатырма сонцамі
Залачоных сьпіц.
Я ня (той хто) першы
Замест стралы пусьціў
Разам з лукам каня,
Але колькі гонару ехаць у возе
І бачыць, як (на сонцы)
Паблісквае павута,
Прычэпленая да хамута,
а на ёй вандруе чорны павук —
Бабінага Лета ўнук.
Збан
Сьвятло ўвасобілася
ўва мне
Сьвятой часьцінкаю бацькоў.
Зь вялікім сьветам,
сьценкамі збанка,
мяжую я.
І ледзь павекі на вякі заплюшчу —
Рассыплецца збан цемры,
Рассыплецца маё сьвятло.
Лінова
