NATOўскі козыр

Назіральнікі гавораць пра зьмену кіраўніка беларускага замежнапалітычнага ведамства як пра справу вырашаную. Яе трэба разглядаць у сьвятле задач, якія стаяць перад МЗС сёлета.

2003 г. будзе складаным для Лукашэнкі. «Касір Крамля» Раман Абрамовіч паўторыць спробу павялічыць свае актывы праз усталяваньне кантролю над «Нафтанам» і іншымі нафтаперапрацоўчымі прадпрыемствамі. Кіраўнікі «Газпрому» чакаюць ад афіцыйнага Менску згоды на прыватызацыю «Белтрансгазу» з удзелам расейскага капіталу: яны таксама разьлічваюць на кантрольны пакет акцыяў.

Ва ўмовах інтэнсіўнага ціску з боку Крамля Лукашэнка мае альтэрнатыву: пакласьці на стол усе козыры палітычнай гульні з Расеяй, якія ён мае, альбо саступіць Маскве вельмі важныя рычагі ўплыву, вельмі важныя палітычныя пазыцыі. Відавочна, што ён абярэ першае.

Прызначаны на пасаду міністра замежных спраў 27 лістапада 2000 г. Міхаіл Хвастоў выявіў сябе хутчэй змагаром з «шпіёнамі» з АБСЭ. Ягоны папярэднік, кадравы кадэбіст У.Латыпаў, быў значна больш дыпляматычным, гнуткім, ініцыятыўным. Гэта быў сапраўдны майстар палітычнай інтрыгі. Такая фігура цяпер трэба Лукашэнку.

Сам факт прызначэньня на пасаду міністра замежных спраў амбасадара Беларусі пры NATO Сяргея Мартынава станецца знакавым для Масквы. Пасьля чэрвеньскага ўльтыматуму Пуціна заявы Мартынава аб пэрспэктывах супрацоўніцтва Беларусі з NATO выклікалі пэўны рэзананс сярод расейскага істэблішмэнту. У сваёй палітыцы У.Пуцін адчувае дастаткова моцны ціск з боку групаў палітычнай эліты Расеі, прадстаўнікі якіх разважаюць у катэгорыях халоднай вайны. Афіцыйны Менск гэта добра ведае. Прызначэньне Мартынава ёсьць пэўнай прэвэнтыўнай акцыяй у адносінах да Крамля. У адказ на жорсткія патрабаваньні Масквы саступіць стратэгічныя аб’екты беларускай эканомікі Менск можа напоўніць пазбаўленыя канкрэтыкі чэрвеньскія заявы Мартынава пэўным зьместам.

Андрэй Ляховіч