Раньняй вясною 1986 году ў Вішнева, з папярэдняй згоды айца Ўладзіслава Чарняўскага, завітаў мастак-мянчук Алесь Цыркуноў, дачка якога, дарэчы, у той змрочны для беларускага школьніцтва час вымушана была навучацца ў прыгараднай беларускамоўнай школцы на Ракаўскай шашы, «накручваючы» штодня туды-сюды па 30 кілямэтраў у перапоўненых прыгарадных аўтобусах.
Мастак пісаў алеем партрэт айца Ўладзіслава, які мусіў з гэтай нагоды час ад часу пазаваць, не перапыняючы, між іншым, свае казані: пра чалавечае жыцьцё, пра Бога, пра лёс беларускасьці ў грамадзкім жыцьці, якое мела выключнае духоўнае значэньне менавіта ў Вішневе. Вядома, што сьвятар Чарняўскі па слова ў кішэню ня лазіў, яго выказваньні пра пэўныя падзеі і пра асобаў былі трапнымі — як кажуць, у вока.
Айцец Уладзіслаў узгадваў, як яму па пераезьдзе ў Вішнева мясцовыя ўлады «не давалі» прапіскі з маўклівай згоды біскупа дый інакш усяляк заціскалі за тое, што вёў набажэнствы па-беларуску — дарэчы, на радасьць мясцовым вернікам. Казаў, што даводзіцца ўсяляк асьцерагацца з тае прычыны, што гады ў рады робіць пераклад біблійных тэкстаў на беларускую мову ды вымушаны прыхоўваць па надзейных месцах копіі ўжо апрацаваных матэрыялаў перакладаў.
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Аўген Цумараў
