Джэці
Аднойчы Язьмінцы, якая адна жыла ў лесе, на Каляды не было чаго рабіць, то й пайшла яна калядаваць. А за ёй пайшла Схаваная Дзеўка1 з двума малаткамі, толькі Язьмінка пра гэта ня ведала.
Падышла Язьмінка да дому Кірыка, ганчара, які гарлачы рабіў, і сьпявае нейкую бязглузьдзіцу — ну ня ўмела яна калядаваць.
Вызірнуў Кірык з-за дзьвярэй, а Схаваная Дзеўка лясь яго малатком па галаве! Зазьвінела ў Кірыка ўвушшу, і кажа ён Язьмінцы:
— Чараўніца мая, прыгажуня, скрозь за табой пайду — не магу безь цябе жыць! Прагоніш — памру!
Язьмінка яго пашкадавала й кажа:
— Пачакай паміраць. Лепш прыходзь да мяне заўтра, як сьцямнее, тады й пагутарым.
Пайшла далей Язьмінка, а Схаваная Дзеўка падзьмула ёй на галаву, яна й забылася, што Кірыку сказала.
Прыйшла Язьмінка да бачара Бембеля, засьпявала ў яго пад вокнамі (ат, гэткае ж глупства, як і ў Кірыка, — ня ўмела яна сьпяваць). Бембелю жонка кажа: хадзі цікні, што за людзі на вуліцы. Той выйшаў, а Схаваная Дзеўка яго малатком па галаве трэсь! Бембель траха не самлеў, але ўтрываў і адразу ж Язьмінцы кажа:
— Надта ж вабная ты, ясачка. Заходзь да мяне, пагуляемся ў ладачкі.
— Не, зараз я не магу, — адказала Язьмінка. — А заўтра, здаецца, у мяне вечар вольны. Прыходзь да мяне, тады й пагуляем.
І зноў падзьмула Схаваная Дзеўка на галаву Язьмінцы, і тая пайшла да наступнай хаты.
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
