У Піцеры не разумеюць беларускае мовы, але перапытваюць і цікавяцца, адкуль мы.
Горад знаходзіцца з Магілёвам на адным мэрыдыяне на адлегласьці 834 км на поўнач. Гэта другі горад Расеі паводле насельніцтва і першы горад пa колькасьці беларусаў. Іх там каля 3%, значыць, 150 тыс. Пры ўезьдзе — надпіс: «Санкт-Петербург. Город-герой Ленинград». І гэта савецка-расейская дваістасьць тут усюды. Ня зносяць савецкіх помнікаў, на прыколе стаіць «Аўрора», і ходзіць па вуліцах маскарадны Пётар. Тут, дарэчы, тры культавыя асобы: Пётар, Ленін і Пуцін. Прадаюцца дыванкі з Пуціным у кімано, Ленін на майках годна трымае хвігу. А я набыў запалкі зь Пятром. Кумір расейскае імпэрыялістычнае моладзі спаліў мой Магілёў і спрычыніўся да выбуху ў Полацкай Сафіі.
У Піцеры шмат турыстаў, палова зь іх немцы, а чвэрць кітайцы. Тут самае глыбокае ў сьвеце мэтро — на эскалятары ехаць хвіліны чатыры. І вельмі бруднае й сьмярдзючае, з алькаголікамі і жуйкамі на лавах.
У Піцеры не разумеюць беларускае мовы, але перапытваюць і цікавяцца, адкуль мы. У Эрмітаж (па-француску — «месца для самоты») забаронена праносіць усялякую вадкасьць, каб псых які, крый Божа, не панішчыў карціны кіслатою. Зімовы палац быў пабудаваны на аснове праекту Нясьвіскага замку. У Піцеры можна сустрэць беларускія аўтобусы МАЗы, а некаторыя зь іх пераабсталяваныя пад грамадзкія прыбіральні. Уваход — 700 рублёў на нашыя.
Піцер — вялікі горад. І дваісты. Цудоўны і шакуючы. Прывабны і бруднававаты. Шкада вось толькі, што беларусаў там я так і не пабачыў.
Павал Чумакоў, Пецярбург—Магілёў—Менск
