Памятаеце цудоўны верш Самуіла Маршака, які мы ўсе праходзілі ў школе? Як юнак уратаваў маленькую дзяўчынку з полымя? «Ищут пожарные, ищет милиция...»
Мне было восем гадоў, калі я, прачытаўшы верш, закахалася ў гэтага юнака, які назаўсёды стаўся для мяне сымбалем мужнасьці.
Я ўжо ўсьведамляла сваю прыналежнасьць да жаночай паловы чалавецтва і на свой лад марыла аб каханьні. Я была ўпэўнена, што, калі вырасту, абавязкова сустрэну гэтага дужага хлопца. Зь ім прайду праз усе нягоды, усяго дамагуся, аб чым толькі мару, любую вяршыню заваюю. А калі я стамлюся, заўсёды побач будзе гэтае плячо, да якога можна прытуліцца. І ўсё жыцьцё я чакала, шукала, выглядала яго. Колькі разоў здавалася — гэта ён, і я складала да яго ног усе скарбы сваёй душы! І кожнае расчараваньне пакідала чарговую рану на сэрцы.
Прайшло жыцьцё, а гэтая сустрэча так і засталася няспраўджанай марай. Усе вяршыні давялося заваёўваць у адзіноце, хоць быццам і адзінокай не была. Звалішся, бывае, ад ператамленьня, але нічога, адляжышся — і наперад.
А як глянеш навокал, дык бачыш, што такіх, як ты, дужа багата! Дастаткова ўспомніць абвал перабудовачнага часу, калі аўтобусы з «тарбэшнікамі» ехалі ў Польшчу. Трэ было неяк сточваць канцы з канцамі, дзяцей ставіць на ногі. І колькі, вы думаеце, было мужчын у тых страшнюткіх аўтобусах? Чалавек пяць—сем. На 35 пасадачных месцаў. Дый з тых мы сьмяяліся, гледзячы на іхнае недарэчнае гандляваньне: нашто ехаў і што жонцы прывязе, калі не «прасыхае». Вядома, былі і выключэньні, але толькі як выключэньні.
Калі я сустракаю маладых мужа і жонку і яна нясе на руках чатырохгадовага хлопчыка, апранутага ў зімовыя боты і куртку, а муж побач ідзе ўлегцы, я разумею: у гэтай маладзіцы не адзін хлопчык, а два. І кожнаму патрэбна мамка, каб выціраць ім соплі. Калі я бачу, як у тралейбусе жанчына сярэдніх гадоў клапатліва ўсаджвае свайго састарэлага «героя», расьпіхваючы астатніх, і ён успрымае гэта як належнае, мне зразумела, што, нягледзячы на гады, гэта таксама саплівы хлопчык у кароткіх штоніках з мамкай.
Побач са мной працуюць мужныя жанчыны, якія на свой невялікі заробак змудраюцца «цягнуць» нават двух вучняў, а то й студэнтаў пры жывым бацьку. А той паабяцаў пасьля разводу: алімэнтаў мець не спадзявайся.
Але хопіць доўжыць бясконцыя прыклады сумнага «геройства». Хачу зьвярнуцца да нашых мужчын. Даражэнькія, будзьце мужчынамі! І ня толькі пад коўдрай! У кожны момант жыцьця памятайце — вы мужчыны! Над усімі вамі вісіць пракляты Эдыпаў комплекс. І пераадоленьне яго — заклад і нашага, і вашага шчасьця. Нядаўна я спыталася ў адной знаёмай: «Ты шчасьлівая за сваім мужам?» Яна адказала: «Я ніколі пра гэта не гавару, але ты спыталася і я прызнаюся: я такая шчасьлівая, што сама сабе зайздрошчу».
Мужчыны! Вы павінны адсекчы пупавіну псыхалягічнай залежнасьці ад дзіцячага стану, і такіх прызнаньняў, я ўпэўнена, вы пачуеце шмат!
Галіна Люмарава, Віцебск
