Прырода такая простая. Яна любіць раскідаць свае далонькі.
— Якія далонькі?
— Восеньню — пяціпалыя. Зімою — шасьціпалыя.
«Вецер падзьмуў спачатку ў дудачку. Потым у дудку. Затым — у дуду».
І вось калі вецер зароў у дуду, тут і прыйшла яна, Князёўна Зіма Дзьветысячычацьвертая Бездакорная. Людзі цялёпкаюцца ў складках ейных строяў. Выразны малюнак гальля на сьнезе, лупаты Месяц, бы акрывелая сава. Маё сэрца нехта п’е праз саломінку, і яго засталося мала, а тое, што засталося, цягуча й балюча ўздымаецца ўгару — у Твой рот. Тлумачэньня гэтаму няма.
Янін сусед — былы міліцыянт, а цяпер піраман і дрэваненавісьнік зь белым білетам. Поначы ён падпальвае людзкія дзьверы і пілуе дрэвы — выключна высакародныя, таполяў ды бяроз не чапае. Уначы нягоднік сьпілаваў перадапошнюю зь Яніных дзесяцёх туяў. Акно згалела й злысела. І месяц часьцей зазірае, і жыватастыя сарокі перасталі віцца. Звалілі сарокі. А былі гэта самыя прыгожыя птушкі на сьвеце: вееракрылыя, прастахвостыя, чорна-белыя, графіка сёлетняй зімы.
Яна настукала на суседа ў міліцыю, але міліцыянты не зачапілі былога калегу. І праўда, хто будзе клапаціцца пра тую тую — у краіне цяжкое становішча, на хлеб не хапае. У краінах, дзе пілуюць туі, ніколі не хапае хлеба. Гэта ясна як дзень, але свайго розуму нікому ў галаву не ўваб’еш.
Яна стаіць на гаўбцы і лічыць пянькі, папіваючы каву з носіка заварніка. Ніколі не спрабавалі? Глыточкі дробныя, у доўгім скрыўленым носіку гулка булькае, быццам кальян паліш. А галоўнае — можна піць краёчкам роту. А калі хочаш скорчыць сусьвету казіную морду, то піцьцё кавы крывым ротам — самая справа.
Часам хочацца сысьці дамоў. У сапраўднае дамоў. Чарговы мужчына пакуецца ад Яны прэч. Настрой у яго сварлівы.
Ты эгаістка. Хочаш па-кепскаму — сыду па-кепскаму. Аддавай, не марудзячы, мае рэчы.
Бяры.
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Ева Вежнавец і ейныя сёстры
Студзень 2004
