Пасьля 14 сакавіка закончыцца рамантычная эпоха ня толькі ва ўзаемаадносінах вышэйшых кіраўнікоў Беларусі й Расеі. На зьмену прыйдзе рэальнасьць барацьбы ня проста за сувэрэнітэт, а за выжываньне нацыі.
Калі гавораць пра безальтэрнатыўнасьць цяперашніх прэзыдэнцкіх выбараў у Расеі, міжволі ўзьнікае пытаньне — а ці былі яны калі-небудзь альтэрнатыўнымі? 12 чэрвеня 1991 году адбыліся ўсеагульныя выбары першага прэзыдэнта РСФСР, на якіх з агромністым адрывам перамог Барыс Ельцын. Хто цяпер памятае тагачасных яго спаборнікаў? Але тое было часткай грандыёзнага праекту «перабудова» — праекту, які ўсяго праз паўгоду пасьля абраньня гарбачоўскага «альтэр-эга» скончыўся распадам СССР і зьнікненьнем з гістарычнае мапы самой назвы РСФСР. Расейцы, праўда, самі не перабудаваліся і, абвясьціўшы сваю краіну простай спадкаемцай Савецкага Саюзу, працягвалі жыць так, быццам імпэрыя захавалася, толькі ў крыху зьменшаным варыянце і пад новай назвай — Расейская Фэдэрацыя. Але размова не пра тое.
У 96-м галасаваць расейскаму народу было прапанавана «сэрцам». Гэта азначала: альбо ты верыш у тое, што сэрца Ельцына вытрымае прэзыдэнцкую гонку, альбо ня верыш. Вось такі быў выбар, прынамсі ў расейскае эліты. Бо рэальнай альтэрнатывай былому кіраўніку Сьвярдлоўскага абкаму КПСС, кандыдату ў сябры палітбюро быў не камуніст Зюганаў, а целаахоўнікі новага цара, «сьмерды» Каржакоў з Барсуковым, якія прапаноўвалі выбараў не праводзіць і такім чынам зьдзейсьніць дзяржаўны пераварот.
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Віталь Тарас
