Лірыка
Учора ўвечары ішоў дужа прыемны, натхняльны, не халодны дождж.
Мільярдамі кропляў... Нарадзіліся радочкі, пакуль ехаў дадому:
Кроплі
Кропляў сардэчных такіх не існуе,
Выправіць каб веснавы сэрцабой.
Кроплямі дождж шапаціць, ён спрабуе
Думкі глушыць пра сустрэчу з табой.
Плыняй густой час па небе сьцякае,
Цягнучы кропелькі зорак з сабой.
Літараў шэраг магічны: к-а-х-а-ю
Яснай на шкле выступае расой.
Уначы дождж не спыняўся...
-- Дождж...
-- Гэта эратычна.
-- Як гэта? Чаму?
-- Дождж гэта вільгаць, пранікненьне, такт... У яго ёсьць прэлюдыя, пачатак, заканчэньне. Ён можа зьнясіліць. Дождж агаляе паверхні, змушаючы іх блішчэць. Ён -- сіла і пяшчота...
Дажджлівых сноў, вільготных мрояў
Табе ў гэтае начы...
Маўчы! Павейкі зьмеж. З табою
я побач, любая. Маўчы...
А ранкам першыя ж уражаньні ад позірку ў вакно леглі ў тэкст:
Горад памыты душам зь нябёсаў,
Шчэрыцца бляскам новаму дню.
Двое адважных спрачаюцца зь лёсам,
Жыць даючы каханьню свайму.
Па дарозе на працу мяне паліваў ужо іншы дождж -- грашовы. Грашовы -- гэта дробненькі, цёплы, лагодны. Калі адчуваю грашовы дождж -- ніколі не бяру парасон. Пад такім дажджом варта прамокнуць...
Ціхім шоргатам новых банкнотаў,
Стракаценьнем буйных мінэралаў,
Звонам чыстым каштоўных мэталаў
Атачае мяне непагода...
А вам як, даспадобы дождж?
Сямён Карагод
