Купідон
«Усё добра!» — гучна паведаміла я сьценам сваёй кватэры. Сьцены звыкла змаўчалі. Цішыню летняй ночы парушалі толькі шум машын за акном ды ціканьне гадзіньніка на паліцы. Апошні застаўся мне ад прабабулі. Гадзіньнік быў грувасткі й аляпаваты: невялічкі цыфэрблят атачалі медныя вежачкі ды купалы, абвітыя пышнай расьліннасьцю, шпілі вежаў вянчалі таксама медныя сэрцайкі, стужачкі, банцікі, а на вяршыні канструкцыі сядзеў тоўсьценькі Амурчык, які нацягваў цеціву свайго знакамітага лука. Немудрагелісты гадзіньнік, тым ня менш, спраўна паказваў час і ніколі на маёй памяці не патрабаваў рамонту. «І на гэтым дзякуй», — падумала я і стала ўладкоўвацца спаць. Толькі сон усё ня йшоў. Вострае пачуцьцё адзіноты, якое апошнія месяцы апаноўвала мяне, настойліва стукала ў сэрца, замінаючы заснуць. «Рабіць няма чаго — неабходна закахацца, — загадала я сама сабе, — узаемнае каханьне ідзе на карысьць фізычнаму, а калі пашанцуе, то й маральнаму здароўю». Прыняўшы рашэньне, я, па сваёй нядаўна набытай звычцы, вымавіла яго ўголас і нарэшце спакойна заснула.
Нехта сьвістаў. Гэты сьвіст будзіў мяне, выцягваючы са сьвету сну. Нарэшце я скарылася гуку і расплюшчыла вочы. Раніца толькі пачыналася. За два мэтры ад мяне, на паліраванай паверхні пісьмовага стала, гайдаючы моцнымі ножкамі ў серабрыстых сандалях, сядзела залатавалосая ЖЫВАЯ істота ростам у дзьве чалавечыя далоні, апранутая ў белую туніку. Яна насьвіствала мэлёдыю.
— А-а-а! — залямантавала я.
«Ціха», — скрывілася істота. Потым паднялася на ногі, з годнасьцю пакланілася і назвалася: «Купідон». Не дачакаўшыся ад мяне рэплікі ў адказ, яна ўздыхнула і, заклаўшы рукі за сьпіну, пачала павольна блукаць па веку стала. За сьпінай у істоты выявілася пара белых крыльцаў і тул з залатымі стрэламі, на плячы боўтаўся лук.
«Я звар’яцела, — з жахам падумала я. — Але ці ж можна вось так страціць розум за адну ноч?»
— Можна, — паведаміла істота. — Але я тут па іншым пытаньні. Табе ж спатрэбілася закахацца?!
— Мне? — уступіла ў дыялёг я.
Істота ўздыхнула і падняла вочы да неба, дакладней, да столі.
Вытрымаўшы паўзу, яна спытала:
— Малако ёсьць?
Малака не было. Але я, здаецца, пачала здагадвацца: «Купідон?.. Амур! Бажок каханьня. Ён!.. Ён, з прабабчынага гадзіньніка».
— Падымайся — мы ідзём па малако. Гэта першае. Другое — не Амур і не бажок, я — Купідон. Табе ж зразумела сказалі. Трэцяе — я не з гадзіньніка, я зь нябёсаў.
Ён казаў суха і адрывіста, як гавораць пакрыўджаныя людзі.
— Ты чытаеш мае думкі? — запозьнена зразумела я.
— Я ня ўмею чытаць і думкі проста чую, — адказаў ён. І кусьліва дадаў: — У Купідона на тваім гадзіньніку сапраўды праблемы зь лішняй вагой, а ў мяне іх няма.
Ён уцягнуў круглы жывоцік і кінуў на мяне пранікнёны погляд. Я пастаралася ўстрымацца ад камэнтароў у думках.
— Такім чынам, Купідоны сьнедаюць малаком і мы ідзём у краму? Выйдзеш? Мне трэба апрануцца.
Залатавалосы хлопчык пакладзіста распрастаў крылы і паляцеў да дзьвярэй:
— Толькі чаму ты кажаш у множным ліку? Купідон — я — адзін!
Ледзь ён зьнік, я паглядзела на гадзіньнік. Вежы, ружы, стужкі і астатні дэкор засталіся на месцы. Амурчыка на гадзіньніку не было.
* * *
Купідон прыдзірліва агледзеў прадметы, стоячы на маім кухонным стале. Потым папрасіў сурвэтку, нетаропка заслаў ёю масьлёнку і сеў зьверху. Крыху паёрзаў, устаў, падышоў да цукарніцы, ухапіўся дзьвюма рукамі за яе круглую ручку і з шумам пацягнуў за сабой, прысунуўшы ўсутыч да масьлёнкі. Падумаўшы, папрасіў у мяне яшчэ адну сурвэтку. Атрымалася крэсла, засланае белым, на якое мой госьць цырымонна ўсеўся і сказаў:
— Можна падаваць.
Поўны варыянт артукулу чытайце ў газэце "Наша Ніва"
Сьвятлана Сьмірнова — пісьменьніца, жыве ў Менску. Яе «Купідон» заняў першае месца на конкурсе апавяданьняў, што ладзіў часопіс «Cosmopolitan».
