Адбыўся чаканы выступ «Вопляў Відаплясава», ды не адбыўся чаканы дуэт Вольскі—Скрыпка. Як аказалася, шлях інтэграцыі Беларусі з Украінай пакручасты і цяжкі.
Увогуле, у адрозьненьне ад мінулых выступаў, шоў «Крамбамбулі» — зазвычай яскравае — было нейкае бляклае ды не зусім зразумелае; запомнілася хіба што аўтэнтычная цюркская песьня Гінэш Абасавай. Магчыма, часова скончыліся вынаходкі, а можа, так паўзьдзейнічаў нечаканы зрыў плянаў.
Украінскамоўны сьцёб-рок гучаў на парадак больш якасна, чыста і адпрацавана. Адчувалася прадуманасьць да драбніц: калі вакаліст «Вопляў» рабіў свае «вылазкі» проста па крэслах у залю, усе астатнія музыкі ведалі, што кожны зь іх павінен рабіць — забясьпечваць надзейнае рытмічнае суправаджэньне свайму лідэру.
Але трэба сказаць, адкуль што ўзялося. Такія якасныя выступы — плён шматгадовай працы. Таму ня ўсё ў нас так кепска, а наадварот, маем вельмі нават сьветлыя пэрспэктывы. «VV» у гэтым годзе сьвяткуюць сваё 18-годзьдзе — цалкам зразумела, чаму некаторыя нашыя «пачынаньні» ў іх распрацаваны значна шырэй: напрыклад, «Ляпісы» толькі запісалі песьню з аркестрам Акадэміі МУС РБ, а Алег Скрыпка — цэлы дыск разам з «Ансамблем пісні і танцю Збройних Сил України» яшчэ ў 2001 г.; «Крамбамбуля» толькі запрасіла розных беларускіх знакамітасьцяў у якасьці «гасьцей» у свой кліп, а Алег Скрыпка ўжо двойчы здымаўся ў навагоднім мюзыкле Канстанціна Мэладзэ «Папялушка»; тая ж «Крамбамбуля» толькі пачала супрацу зь «іншаземнымі» музыкамі, а «VV» граў у Парыжы…
Так што ў кожнага таленавітага беларускага музыкі нязьмераныя абшары дзейнасьці — было б жаданьне!
А на наступны дзень пасьля выступу ў «Казе» — зусім іншая музыка, іншая публіка, іншы Вольскі: вялікі сольны выступ «NRM». У маленечкі клюб «NC» набілася ледзь не з палову вялікай канцэртнай залі, і тут ужо Лявон ды кампанія пачуваліся поўнымі гаспадарамі. Справаздачу давялося даваць па поўнай праграме: публіка дарвалася й напоўніцу скарыстоўвала момант, атрымліваючы асалоду ад знаходжаньня побач з кумірамі. Заля лавіла кожнае слова сваіх «палкаводцаў»: Лявону нават удалося ўсіх пасадзіць на падлогу дзеля таго, каб потым разам ускочыць, а Піт Паўлаў пабываў на рукох у фанатаў!
Калі праз паўтары гадзіны пасьля песьні «Лёгкія-лёгкія» музыкі-жаўнеры сышлі са сцэны, войска зараўло «ЭН-ЭР-ЭМ!» так, што маё піва на стойцы бару ледзь ня выскачыла са свайго плястыкавага кубачка…
…Адзінае — як на мяне, дык бракавала беларускае мовы ў тым самым «войску», дый славутай «інтэлектуальнасьці» было няшмат. Але на тое яна і маладосьць, якая, калі верыць Лявону Вольскаму, хутка скончыцца — адразу пасьля таго, як усе панкі пойдуць «клеркамі ў банкі»! Затое быў бел-чырвона-белы сьцяг ды шчырае жаданьне юных беларусаў больш ня быць у сваёй краіне падземнымі жыхарамі.
Цалкам натуральна, што ў такой публіцы, якая гатовая ісьці за імі хоць на барыкады, музыкі пачуваюцца як рыбы ў вадзе, але свой «інтэлектуал» нікуды не падзенеш, а менавіта ён і кліча Лявона асвойваць новыя далягляды ў беларускім шоў-бізнэсе. На пачатку гэта цяжка, але заўсёды не немагчыма. А таму — толькі наперад, мы заўсёды падтрымаем!
Алесь Квіткевіч
