Нататкі з франтоў беларускай інфармацыйнай самаблякады
Скаргі на нязручнасьці, зьвязаныя з «гэтымі граніцамі», — прэрагатыва ня нашай генэрацыі: звычайна пра іх гаворыць старэйшае пакаленьне «савецкіх людзей». То ім народы разлучылі, то спаць не даюць — пашпарты давай… Аднак апошнімі гадамі на пагранічны бардак воляй-няволяй даводзіцца зьвяртаць увагу. Як вам, скажам, такі дыялог?
— Кнігі везяце? Што ў кнігах?
— Творы.
— Хто аўтар твораў?
— Франко.
— Супраць «бацькі» піша?
— Дык ён жа памёр!
— Не понял… Как сьмееце!..
Дзяўчына, што вывучае гісторыю ўкраінскай літаратуры, губляецца і не знаходзіць адказу. Тут наперад выступае яе спадарожнік, інтэлігентна-акулярнага выгляду сьціплы малады чалавек, і ветліва кажа:
— Спадар лейтэнант, гаворка пра ўкраінскага пісьменьніка Івана Франка. Ён памёр каля ста гадоў таму. Гэта клясык, як у нас Якуб Колас. Прабачце…
Але спадар не прабачае.
Спадару лейтэнанту прыкра. Толькі што без чаргі мытню прайшла калёна байкераў з Адэсы. Шыкоўныя «Харлеі», бліскучыя шлемы — усё гэта яшчэ тут, побач. Байкеры зь непрыхаванай цікаўнасьцю сочаць за размовай незнаёмых беларускіх аўтастопшчыкаў зь беларускім жа мытнікам. Ёсьць такія людзі цікавыя — аўтастопшчыкі. Я, напрыклад, да іх не адношуся — люблю камфорт і стабільнасьць. Таму й дзіўлюся са сваёй калегі Ціны Клыкоўскай. Гэта, дарэчы, яна цяпер вяртаецца «стопам» з Кіева.
Усе Цініны набыткі з кнігарняў суседзкае сталіцы ляжаць цяпер пад нагамі. Акуратна. Па адной кніжцы. Проста на асфальце. Прыгожым, бліскучым, мокрым…
Толькі што быў дождж!..
Спадар у форме коса пазірае на адэскіх байкераў. Ён разумее, што ў яго ніколі ня будзе «Харлея».
Цяпер ён разумее яшчэ, што не чытае кніг і гэта ўсе таксама зразумелі. Таму чалавек у форме скупы на словы.
Затое якія гэта словы!
— Так, што ў нас на касэтах?
Поўны варыянт артукулу чытайце ў газэце "Наша Ніва"
Тацяна Сьнітко
