Стаяла на няміскім узвышшы дрэва. Стары, магутны каштан, з разложыстымі галінамі, бы рукамі, што кранаюць неба. Менскі старажыл.
Пазіраў з пагорку на мітусьлівую беганіну ды адным сваім выглядам замаруджваў навокал час. Зь якога месца вуліцы ні зірнеш на дрэва — убачыш надзейнага вартаўніка маляўнічых дамкоў за яго сьпінай, вежаў Марыінскага касьцёлу і нават, калі ўглядзецца, ратушнага вяршка. Унізе ўжо спляжылі старыя падмуркі, завалілі дзьве вялікія таполі, рыюць чарговы катлаван у пластах XVII ст. Дзікі плюшч ужо не зачырванее ў кастрычніку на шурпатай цаглянай сьцяне, а папараць, што расьце ў расколінах, засыплюць друзам. Мы ж ня будзем ужо маладымі ў параўнаньні зь немалым векам магутнага дрэва, затое зразумеем, чаму Рым і цяпер называюць «вечным горадам».
Што замінае гэтым убогім праектавальнікам бачыць? Зрэзалі пагорак на Верхнім горадзе, зьнявечылі спрадвечны менскі ландшафт. Стопчуць і той, на якім стаяла дрэва. Пазбавяць духу даўніны рэшту няміскіх двароў, дамкоў, ды ўтыркнуць побач шкляную сьмярдзючую пачвару, хіба што з блакітнымі вокнамі, маўляў, каб нагадвалі падземную рэчку.
Мы прамаўляем словы «Менск», «Няміга», «Сьвіслач», «Пярэспа», «Неба», «Зямля», «Дрэва» як зачур ад калецтва.
Вольга Бабкова