Найтаньнейшы чарнаморскі адпачынак — на курортах Адэскае вобласьці.
10 дзён санаторыю з харчаваньнем і дарогай абыдуцца ў 150 у.а. Тым, хто пажадаў прабавіць вакацыі ў Крыме, давялося набавіць «за горы» 50—70 у.а. Беларус з псыхікай сярэдняе трываласьці вяртаецца з поўдня Ўкраіны з пачуцьцём палёгкі (у адрозьненьне ад суседніх Польшчы ці Літвы).
Меркаваць па поўдні пра ўсю Ўкраіну — тое самае, што пра Беларусь па ўсходзе. Тым больш рызыкоўна гэта рабіць «на матэрыяле» публікі, што зьяжджаецца на базы адпачынку. Як правіла, гэта навакольная моладзь альбо кабеты зь дзецьмі ці бязь іх. Сям’я ў поўным складзе — зьява рэдкая.
У вялікай сталоўцы нашага пансіянату заўжды вэрхал: кабеты, не «фільтруючы» лексыку («ідыёт» — гэта яшчэ даволі лагодна), прымушаюць дзетак паглынаць нясмачную піянерлягерную ежу. Беларускую сям’ю за сталом лёгка пазнаць па цывілізаваных паводзінах. Расейцы, якіх у параўнаньні з Крымам тут няшмат, без адчуваньня вялікадзяржаўнай еднасьці трымаюцца даволі ціха, зрэдку дазваляючы сабе дробныя ўнутрысямейныя «разборкі».
Мова й каноплі
«Та ўсе ў нас гавораць по-русскі, но в інстытуце заставляють зубрыть украіньску», — кажуць суседкі за сталом, студэнткі зь Мікалаева. На нумарных знаках машын турыстаў зь Мікалаеўскай вобласьці (на экскурсійных мапах «Миколаїв» пазначаецца як «Николаево») — адмоўная часьціца «ні». Нейкі дзядзька па-ўкраінску абураецца: зусім абруселі. Пачуць украінскую на курорце цяжка. Нават ды-джэі адэскага радыё яе ня ведаюць.
Поўнасьцю гэты артыкул можна прачытаць у папяровай і pdf-вэрсіі "Нашай Нівы"
Анатоль Івашчанка
