Артыкул «Другая душа Эўропы» ў «НН» №43 выклікае мноства пытаньняў.
Падбор фактаў пакідае ўражаньне антымусульманскага ўпярэджаньня: сарацыны, тэрарысты, робяць абразаньні і ня любяць эўрапейскай культуры, чужародны арганізм у целе Эўропы. Артыкул апэруе вельмі няпэўнымі тэрмінамі, што не дадае яму аб’ектыўнасьці. Што такое «мусульманскае грамадзтва»? Грамадзтвы, скажам, Босьніі, Самалі і Ірану адрозьніваюцца між сабой ня менш, чым «хрысьціянскія грамадзтвы» Беларусі і Балівіі. А ад такіх абагульненьняў патыхае каляніяльным арыенталізмам.
Ня варта прыпісваць эксцэсы, прычыны якіх палягаюць у традыцыйным грамадзтве, ісламу. Нельга прымаць звычаі традыцыйнага грамадзтва за сутнасьць рэлігіі!
Так званыя мусульмане Эўропы ня ёсьць адзінай супольнасьцю. Мусульманскае адзінства існуе ў галовах жменькі ідэалістаў-мусульманаў і мас-культуры Захаду. Няма гэтага адзінства і ніколі не было! У шыіцкім Іране лепш маўчыце, што вы суніт, а ў суніцкім вольным Курдыстане ня раю казаць курдзкім паліцыянтам пра свой шыізм. У Пакістане — яшчэ горай: гэта могуць быць вашы апошнія ў жыцьці словы.
Да абразаньня дзяўчынак іслам ня мае аніякага дачыненьня. Хіба толькі тое, што яно практыкуецца ў некаторых мусульманскіх краінах Афрыкі, дзе ёсьць складнікам традыцыйнае культуры. Але такі самы звычай адзначаецца і ў праваслаўнай Этыёпіі.
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
Сяргей Богдан, Тэгеран
