Брава А. Камэнданцкі час для ластавак. — Менск: Мастацкая літаратура, 2004
Адкіньце арніталягічныя асацыяцыі. Ластаўкі тут — ня птушкі, час — не зрусіфікаваная гадзіна, а камэнданцкі ён — у гонар Камандантэ. Ластаўкамі аўтарка называе беларускіх «дурнічак нявест», учорашніх студэнтак, якія зьехалі сьледам за мужамі-кубінцамі да іх на радзіму. Зьехалі ў спадзяваньні «вырвацца з клеткі», пазбыцца шэрасьці тутэйшага быцьця. Але нямногім, сярод іх і лірычная гераіня Алены Брава, той досьвед расплюшчыў вочы: клетка — ня звонку.
Беларусам ня раз выпадала апісваць досьвед лацінаамэрыканскага жыцьця — пачынаючы ад Ігната Дамейкі, у гонар якога ў Чылі назвалі нават выкапнёвага дыназаўра. Нядаўна свае занатоўкі пра эквадорскі пэрыяд жыцьця надрукаваў у часопісе «Зямля N» Сяргей Вераціла. Але яго «Карцінкі з выстаўкі» — прыпраўленыя лірыкай этнаграфічныя цікавосткі, да кожнай зь якіх трэба прадзірацца праз гушчары аўтарскае самацэнтрычнасьці. У гэтым сэнсе Алену Брава можна назваць Антыверацілай. Яе кніжка вылучаецца сярод мноства выданьняў апошніх гадоў наяўнасьцю выразнай грамадзянскай пазыцыі. Аўтарка не адгароджваецца ад сьвету салодкімі пакутамі самакапаньня.
Поўны варыянт чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі газэты "Наша Ніва"
Андрэй Скурко
