Падарожжа на ўскраіну ночы
«…під мостом Мірабо не розійдуться кола пітьми».
Наталка Білацарківец
Бухі бухгальтар у таксоўцы
імчыць з фуршэту на фуршэт.
Яму херова. Ён кіроўцу,
харону ў кепцы, тэт-а-тэт
нікчэмнага жыцьця палову
выкладвае як на духу;
як бавіўся ды біўся клёва,
пра ўсіх знаёмцаў — ху-із-ху.
Бы мікі-маус у масоўцы,
на схіле дзён — нішчымны лох,
Наіўны праўда- й шчасьцялоўца.
Цяпер — што Бах яму, што Босх.
Дом зруйнаваны. «Дах» сарваны.
Ёсьць дрэва, сын і дрэнны сон.
Чытае бібліі-караны;
нібы старэнькі патэфон,
хрыпяць старонкі: «…грэшны, грэшны…»
і там, і тут — паўсюль шыза.
Па твары сьлізгае нясьпешна
празрыста-вязкая сьляза.
Ён дастае з кішэні пляшку,
бы пісталет/балёнчык/нож,
і п’е, каўтае доўга, цяжка…
Пасьля выходзіць. Валіць дождж.
На мосьце між нязнаных terra’ў
канец маршруту. Fin-de-шлях.
Ані гетэры; й колы цемры,
бы колы пекла, далавах.
2005, студзень
Поўны варыянт артыкулу чытайце ў папяровай і pdf-вэрсіі газэты "Наша Ніва"
