Jakoje trapnaje słoŭca znajšłosia ŭ «Našaj Nivie» №11 i №13! Dziakuj vam, spadarovie Pinčuk i Raviaka! Ja jaho tak doŭha šukaŭ, kab akreślić nazvaju źjavu: čałaviek pa žyćci nie prymaje biełaruskaha, movu rodnuju źniščaje, ale pry hetym maje nachabstva nazyvacca белорусом.
Pa sutnaści, adbiraje ŭ mianie majo imia. Apošnim časam ja karystaŭsia słovam «savok». Praŭda, kožny raz davodziłasia tłumačyć, što maju na ŭvazie nie savieckaha lumpena, a ludziej z mentalnaściu «ad Buhu da Kurył». Takimi mohuć być i prafesary, a nia tolki bamžy.
Adnojčy pačuŭ u čarzie: «Ja — nie baptystka, ja — chryścijanka». A sama złaja, hatovaja rasstralać usich baptystaŭ. Choć i chryścijanka, ale absalutna nie aryjentujecca ŭ chryścijanstvie: «Што такое Срэценіе? А-а, эта кагда шыць нельзя. Так бацюшка гаварыл».
Analahičnaja sytuacyja i ŭ samanazyvańni. Ludzi, što pa movie adroźnivajucca ad nas, tym nia mienš, nazyvajuć siabie белорусамi. Tady chto my ŭ ichnich vačoch? «А-а, эта какіе-та бэнээфаўцы». U hałovach sucelnaja kaša. Našy susiedzi prysabiečyli imia Lietuva, a razam ź jim i ŭsiu histaryčnuju litoŭskuju spadčynu. Na siońnia jany kvitniejuć i kvitnieć buduć. A tyja, chto adnojčy zdradziŭ rodnaj movie, da hetaj pary nia mohuć sabie ŭśviadomić, ci to jany ruskija, ci to biełaruskija, ci to tutejšyja.
Kultura, stvoranaja na našaj ziamli, apošnija paŭtara stahodździ nazyvałasia «biełaruskaj» i pilnavałasia biełaruskaj movy. Biełarusy zaŭsiody buduć ličyć siabie spadkajemcami Skaryny, Kupały, Bykava. Ale na hetuju ž tradycyju pretendujuć i белорусы! Praŭda, hučyć jana krychu inakš: Скорина, Скобелев. Spadarstva! Adčujcie važnaść histaryčnaha momantu! My žyviom u viekapomnyja dni — zapačatkoŭvajecca novy narodziec. I chaj imia jim — bulbašy — hučyć horda!
Kali našy pryjduć da ŭłady, kali Мінск padzie pierad Mienskam, tady lahčej i nia tak balesna Bulbondzija pieratvorycca ŭ Biełaruś.
Henik Łojka, Miensk
