ШКОЛА ЖЫЦЬЦЯ
Школа жыцьця
Зь лісьця, травы, трысьця,
Зь люстраў, з карцін на сьцяне
Страшныя вочы жыцьця
Ўпарта глядзяць на мяне.
Я ім сказала: не!
Я іх паслала на…
Страшна глядзяць на мяне,
Цьвёрдыя, быццам сьцяна.
Я чакаю крыху
Дый цалую іх у…
Гэта быў добры ўрок.
Так я спазнала Зрок.
Ад зроку да змроку
Адзін крок.
▶
Калі мы робім яміны
Калі мы робім яміны,
Падвалы для хацін,
Калі мы сьвідравінамі
Удольле рашацім,
Калі саджаем дрэвы мы,
Калі аром палі,
Глядзяць на нас памерлыя
Празь дзірачкі ў зямлі.
▶
Збан у агні
Я збан у агні.
І гэта назаўсёды.
Мне назаўсёды ўбілі
ў кроў і ў косьць
Багацьце духу,
Хараство прыроды,
Сусьвету прыгажосьць.
Няма маёй віны,
Што мне яны
Патрапілі ў пячонкі
І там сядзяць,
І іх ня выбіць вонкі.
Магчыма, ўчора я б яшчэ магла,
Ды ўчора я праспала,
Сёньня ж — позна.
З паленаў выпараецца смала,
З паперак — проза,
Ўва мне ж паволі камянее верш
Пра радасьць жыць
І хараство прыроды.
Мяне ня зьменіш больш
— хіба паб’еш.
І гэта назаўсёды.
▶
Х-танічны верш
Нянька заснула ля грубкі.
Мы — тыя, хто прыходзіць уначы.
У дзетак рэжуцца зубкі.
Ім трэба дапамагчы.
У дзетак рэжуцца рогі,
Капыты і іншая дрэнь,
І празь дзьверы ў траву ля дарогі
Прарастае даўжэзны карэнь
-чык!
Бабулі коўдрамі накрылі
Сваіх Сержукоў і Каць.
А ў дзетак рэжуцца крылы.
Мы іх навучым лятаць.
А маткі шэпчуць замовы,
Каб нас адагнаць далей,
У змрок ільдзяны зімовы,
Ад сваіх нязнаных дзяцей.
∎
