U siaredzinie 1980-ch paśla zatrymańnia hrupy mienskaj moładzi na Kupalle, aficer KHB nibyta zapytaŭsia ŭ barda Alesia Kamockaha pra jahonuju žonku Kasiu Kamockuju: «Vy viedajecie, što vaša žonka śpiavaje nacyjanalistyčnyja pieśni?» — «Tak, — adkazaŭ Kamocki. — A jašče jana tančyć nacyjanalistyčnyja tancy».
Vyśviatlajecca, što ŭ ciapierašniaj Biełarusi ludzi ŭžo nia tolki pišuć ekstremisckija teksty, ale i zdymajuć ekstremisckija fota. «Mastactvaznaŭcaŭ u cyvilnym» zaŭsiody turbavała, kab u ludziej była pravilnaja karcinka rečaisnaści. Tamu ich nacyjanalny honar i hodnaść nie prynižaje, kali milicyjant łupić dubinkaj lažačuju žančynu — kiepska tolki toje, što taki vobraz patraplaje na šyrokuju publiku.
Acenščyki z Haradzienskaha abłvykankamu i dziaržaŭnaha ŭniversytetu pišuć pra niapravilnuju padborku dy interpretacyju zdymkaŭ.
Ale vyhladaje heta, jak sproba zaharnuć u papierku łom, jakim raźbivajuć lusterka, bo nadta ž ahidnaja adtul pysa pazirała.
0
0
0
0
0
0
