Zdavałasia b, što jašče nie vyvučyli navukoŭcy ŭ Biblii słavutaha pieršadrukara Francyska Skaryny? Pra kaštoŭnaść jahonych knih napisany hory prac pa historyi, linhvistycy i inšych halinach navuki. Adnak mała chto daśledavaŭ eratyčny składnik malunkaŭ, jakimi Skaryna azdablaŭ svaje relihijnyja knihi.
Ale ž reniesansnaje myśleńnie, jakoje ŭ hetyja časy zachapiła ŭsiu Jeŭropu, nie abyšło i našy ziemli. I pakul niedzie ŭ Italii Mikiełandžeła dy Da Vinčy malavali svaich madonnaŭ, naš słavuty ziamlak cisnuŭ aholenyja cieły na hraviurach da Biblii.
Voś takim naturalistyčnym čynam adlustroŭvaje Skaryna Adama i Jevu ŭ pieršaj knizie Biblii «Byćcia» (1519 h.)
A heta zastaŭki da pražskaha vydańnia «Pieśni pieśniaŭ» i «Judzif».
Dy što tam kazać, navat u bukvicach, ź jakich pačynałasia kožnaja novyja hłava knihi, Skaryna nie paźbieh naturalizmu.
I heta pry tam, što sam pieršadrukar, niahledziačy na jaho prahresiŭnyja navukovyja dumki, ličyŭsia prychilnikam davoli purytanskich pohladaŭ u pytańniach seksualnych stasunkaŭ: naprykład, zaklikaŭ žanicca ludziej, jakija žyvuć u hramadzianskim šlubie (vielmi papularnaja na toj čas źjava). Ale jak by tam ni było, mienavita dziakujučy pieršadrukaru erotyka pajšła ŭ masy —lubavacca na eratyčnyja minijaciury mahli nie tolki zamožnyja ludzi.
