Abodva chłopcy trapili ŭ Maskvu padobnym čynam: trochi raniej ich baćki pierajechali tudy pracavać — u Dzianisa maci, ŭ Ramana baćka. 19hadovy Dzianis skončyŭ u rodnym Viciebsku 9 kłasaŭ, a zatym pajechaŭ da matuli. U Maskvie jon skončyŭ kaledž, zatym uładkavaŭsia na pracu. Ciapier vučycca na zavočnym u mašynabudaŭničym univiersitecie, padpracoŭvaje mieniedžaram pa łahistycy.
Raman pierajechaŭ da baćki paśla skančeńnia minskaha BDUIRa, dzie vučyŭsia na markietołaha-ekanamista. Ciapier pracuje pa śpiecyjalnaści ŭ IT-śfiery.
Abodva chłopcy — katalickija vierniki, navat paznajomilisia jany ŭ chryścijanskim internacie.
«U našym kaściole — heta Kafiedralny sabor Biezzahannaha Začaćcia Najśviaciejšaj Panny Maryi — isnuje pradstaŭnictva salezijancaŭ. Jany pracujuć z moładździu i pobač z chramam stvaryli taki chryścijanski internat dla studentaŭ. Heta našmat tańniej, čym zdymać kvateru. I voś my trapili ŭ adzin z «numaroŭ» hetaha internata, tak i paznajomilisia», — raspaviadaje Raman.
Žyllo ŭ hetym internacie dobraje. Pa sutnaści, chłopcy žyvuć u čatyrochpakajovaj kvatery ŭ centry horada. U kožnym pakoi pa dva čałavieki.
Pryčym da kožnaha pastajalca padychodziać indyvidualna — płaciš, kolki možaš.
Kali hrošaj niama ci časovyja prablemy ź imi, na vulicu ciabie nichto nie vykinie. Chryścijanie ŭsio ž.
Dzianis u Maskvie kala 2 hadoŭ. Raman — amal 4. Ale aceńvajuć miehapolis jany amal što adnolkava.
«Maskva i dla Rasii nietypovy horad. Z adnaho boku, tut vielmi šmat dabrotaŭ cyvilizacyi. Ź inšaha — ludzi žyvuć davoli adasoblena. Adkrytaści ja nie zaŭvažyŭ. Kali b nie było kaścioła, to było b ciažka, — pryznajecca Raman. — Časta ludzi, jakija žyvuć u Maskvie ci pryjazdžajuć siudy, prosta zamykajucca: dom, praca — i ŭsio».
«Mnie paśla pierajezdu žyłosia nie vielmi sałodka. Pieršy siemiestr u kaledžy — piakielny čas. Ja vučyŭsia na aŭtamiechanika. Heta była zvyčajnaja pracoŭnaja vučelnia, jak tut kažuć, — «šaraha». I tak ja i žyŭ: dom, vučelnia. Nu, jašče chadziŭ u kaścioł Śviatoha Ludovika, — kaža Dzianis. — Ale potym zajšoŭ na śviatočnuju imšu ŭ sabor, tut była moładzievaja supołka, ja paznajomiŭsia ź ludźmi, znajšoŭ siabroŭ», — dadaje Dzianis.
Pa słovach chłopcaŭ, bolšaść ludziej siońnia padtrymlivaje dziejańni ŭłady. Navat kryzis nie nadta paŭpłyvaŭ na mierkavańni.
«Vy ž bačyli rasijskija naviny? Što ŭ televizary pakazvajuć, toje ŭ ludziej i ŭ hałovach. «Krymnaš!» dy inšaje», — kažuć jany.
Prablem katalickaja Carkva nie maje. Ale i ŭ palityku nie lezie.
Štohod pry kancy maja kaścioł ładzić śviata pad nazvaj Dzień siamji. U im udzielničaje ŭsia parafija.
«U Maskvie šmat roznych katalickich supołak: polskaja, francuzskaja, ispanskaja i h.d. I ludzi chodziać u adzin kaścioł, ale pamiž saboj amal nie majuć znosinaŭ. I sens hetaha śviata — ich usich abjadnać, paznajomić. Padčas mierapryjemstva prachodziać kancerty, zaprašajucca i pravasłaŭnyja, kali jany chočuć. I kožnaja supołka vystaŭlaje namiot, jaki prezientuje krainu i jaje kulturu, kuchniu», — tłumačyć Dzianis.
I druhi hod zapar chłopcy staviać na Dni siamji biełaruski namiot.
«Našaja supołka nievialikaja, — śmiajecca Raman. — Tolki my ŭdvaich».
U namiocie chłopcy pradavali draniki. Kab ich pryhatavać, jany admysłova pryvieźli ź Biełarusi biełaruskija pradukty.
«Pryvieźli jašče piečyva, vafli, kvas. Kvas ź Lidy ŭsich uraziŭ. My pryvieźli skryniu, jana razyšłasia ŭ pieršy ž dzień. Zarobak ad prodažu ŭvieś addali kaściołu, — kaža Dzianis. — A ŭ minułym hodzie my paviesili dva ściahi — dziaržaŭny i bieł-čyrvona-bieły. I biełarusy padychodzili i kazali pra bčb-ściah: «Oho, kruta! Małajcy!»
Sioleta svoj namiot chłopcy azdobili nacyjanalnym arnamientam. Jany sami skłali arnamient u fatašopie, a potym razdrukavali sabie «vyšymajki».
Chłopcy nie płanujuć zastavacca ŭ rasijskaj stalicy nazaŭsiody.
«Ja nie mahu ŭjavić, što ja pražyvu tut usio žyćcio», — kaža Raman.
Ź im zhodny i Dzianis.
«Uvosieni ja pryjedu ŭ Biełaruś. Spačatku pajdu «zdavacca» ŭ vajenkamat i, kali nie zabiaruć u armiju, zastanusia žyć u Viciebsku, — kaža Dzianis. — Bo viarnucca damoŭ — heta mara».
