Dakumentalna-publicystyčnaja karcina «Viaźni sumleńnia» zdymałasia niekalkimi biełaruskimi režyserami na praciahu apošnich dvuch hadoŭ. Proźviščy tvorcaŭ u stužcy nie paznačanyja, što ŭ našych umovach zusim nia dziŭna. Pradusaram i aŭtaram 51-chvilinnaj karciny vystupiła režyserka Volha Mikałajčyk.
Nijakich zakadravych kamentaroŭ, štučnaha patasu; film amal askietyčny — tolki śviedčańni j luboŭ blizkich — i archiŭnaja chronika. Aperatary karciny źniali redkija kadry biełaruskich kalonij — ale nia heta hałoŭnaje.
Iryna Kazulina hatuje ježu dla muža, spatkańni ź jakim dazvolenyja tolki try razy na hod; baćka Źmitra Daškieviča dabrasłaŭlaje vybar svajho syna, a Maryja Fińkievič nazyvaje siabie «maci revalucyjanera». Baćki Sieviarynca apaviadajuć pra syna — Paŭła film zaśpieŭ na lesapavale j pa vyzvaleńni.
Słovy jurystaŭ i pravaabaroncaŭ udakładniajuć karcinu, ale najvažniej — asabisty pozirk i słovy blizkich.
U asobnych kadrach schopleny nia tolki i nia stolki čas, palityčnaje i asabistaje śviedčańnie, ale maralny vybar i toje, što staić za im.
Mituśliva-vaŭčynymi žestami cichary raskidajuć śviečki, zapalenyja ŭ honar źniavolenych i źnikłych — a tvary svaje chavajuć; u vačoch milicyjanta, jaki aryštoŭvaje Klimava, — razhublenaść i soram. «Maładafrontaŭcy» vyhladajuć samotnymi, a milicyja zhurtavanaju i načyščanaj. Ale tvary adnych — praśvietlenyja; tvary druhich — ananimna-blakłyja. Sa svajoj ułasnaj voli i pavodle svajho vybaru.
Za kalučym drotam — carkoŭny kryž. Emblematyčny kadar.
Dabro tolki zdajecca biezabaronnym. «Mnie škada hetaha čałavieka, — kaža I. Kazulina pra Alaksandra Łukašenku. — Jon hłyboka niaščasny. A my vierym u śvietłaje».
Film «Viaźni sumleńnia» nie biez šurpataściaŭ. Ale ŭ im praŭda, serca i čałaviečaja salidarnaść. U kancy stužki hledačoŭ zaklikajuć pisać listy palitźniavolenym — i ciažka ŭjavić, što chtości nie adhukniecca.
Karcina źniataja dla kanału «Biełsat» i, mahčyma, budzie dastupnaj na dyskach.
 |
