Davajpaka: Łukašenka źbirajecca padstryhčysia ŭ Vinahradava
Humareska ad Alesia Pileckaha.
— Ało, pryviet.
— Zdravstvujtie, Aleksandr Hrihoŕjevič.
— Raskažy, kak tam dzieła, što novava. A to vybary ž idut, a ja kak-ta daže nie śležu v etam hadu.
— Da, Aleksandr Hrihoŕjevič, tam i ślediť nie za čiem. Ničieho osobiennoho.
— Što, saŭsiem aby što?
— Nu da… Vot, naprimier, samoje važnoje sobytije siehodnia — Aleś Łohviniec postrihsia u Pavła Vinohradova.
— Što sdziełaŭ?
— Postrihsia, Aleksandr Hrihoŕjevič. Sdiełał siebie novuju pričiosku.
— Pryčosku? A kto eta vapšče, etat Łahviniec i Vinahradav? Ani paliciki, učastvujut v vybarach?
— Nu kak vam skazať… Łohviniec chotieł, probovał. No v itohie tak połučiłoś, čto poka rano jemu.
— A vtaroj?
— A Vinohradov i nie učastvovał. On prosto popularien v opriedielonnych kruhach. I niemnoho strič umiejet. S milicijej, opiať žie, šalit. Jeho lubiat v socsietiach.
— Lubiat?
— Da. On voobŝie parień intieriesnyj. My probovali podstupaťsia, no… No tožie ranovato poka, jeśli koročie.
— Słušaj, u mienia pajaviłaś idzieja.
— Da, Aleksandr Hrihoŕjevič.
— Ja davno chacieł vykinuć što nibudź etakaje. Udzivić vsiech. Vot štob vapšče vsie srazu udziviliś.
— Čto vy imiejetie v vidu?
— Nu vot ja padumaŭ siejčas. Možet i mnie vziać i pastryčsia u nievo? A? Vot budziet, kak vy maładyje havarycie, prykoł. On že ab etam raskažet vsiem. Kak tam u vas? Kiniem chešteh, parviom tviter, da?
— Aleksandr Hrihoŕjevič… Em… Kak by eto vam skazať.
— Havary kak jeść.
— Aleksandr Hrihoŕjevič, vam budiet słožno u nieho podstričsia.
— Nie zachočet?
— Dumaju, nie v etom dieło, Aleksandr Hrihoŕjevič. My by pridumali čto-nibud́. Tut druhoje.
— I što že?
— Aleksandr Hrihoŕjevič, tut… E.. Ponimajetie, vas prosto budiet v principie słožno podstri…
— Pahavary u mienia! Słožna. Ruskim kredzita vmiesta 200 milionaŭ addać 20 słožna. Pastryč… Što tut słožnava?
— Aleksa…
— Ładna, rabotaj idzi.
— Do śvidanija, Aleksandr Hrihoŕjevič.
— Paka.
Kamientary